Benim her sene okuduğum ve her okuduğumda içimde bir çocuk olduğunu unutturmayan bir kitap...
Bence bu kitabı herkes okumalı. Okuduğunuzda içinizde hâlâ bir çocuk olduğunu fark edeceksiniz. Her sene tekrar ve tekrar okurum. (Bu arada ben çocuk kitabı okumayı çok severim, kendimi her üzgün hissettiğimde şiirlere bir sonraki seçeneğim çocuk kitaplarına sığınırım. Şu an "Küçük Cesur Miço"yu tekrar okuyorum)
Bu kitaba çocuk kitabı gözüyle bakıp geçmeyin. Bir çocuk kitabından daha fazlası...
Bu kitabın ithafı da benim en sevdiğim itaflardan:
"Léon Werth'e
Bu kitabı bir yetişkine ithaf ettiğim için çocukların beni affetmesini istiyorum. Ciddi bir mazeretim var: Bu yetişkin benim dünyadaki en iyi arkadaşım.Bir mazeretim daha var: Bu yetişkin her şeyi, hatta çocuklar için yazılmış kitapları bile anlayabilir. Üçüncü bir mazeretim daha var: Bu yetişkin Fransa'da yaşıyor,orada karnı aç ve üşüyor. Teselli edilmeye gerçekten ihtiyacı var. Tüm bu mazeretler yeterli değilse, bu yetişkinin çocukluğuna ithaf etmek istiyorum bu kitabı. Bütün yetişkinler başta çocuktu.(Ama bunu aralarından pek azı anımsıyor.) Bu yüzden ithafımı düzeltiyorum:
LÉON WERTH'İN ÇOCUKLUĞUNA"
İthaf çok güzel değil mi?