— Babacığım, teselli verecek bir şey söyle bana!
— Pencereleri açık bıraktım
güvercinlerin ötüşüne
Kuyunun kenarına yüzümü bıraktım
Haznenin halatına sözü bıraktım
anlatsın diye hikâyesini
Karanlığı bıraktım
bekleyişimin yününe sarınmış gecesine
Bulutları bıraktım
şalvarını seren incir ağacına
Rüyayı bıraktım
yenilesin diye kendini kendinde
Ve barışı bıraktım
yalnız, oracıkta toprağın üzerinde...
Sayfa 52Kitabı okudu
Ne çok seviyorum seni, ne kadar kendinsin!
Ve ruhundan korkarak: Şimdi ben
içimdeki o kadından başka biri de değilim.
Uzaklara gidersen
gardıroba as düşümü
Senden hatıra olarak yahut benden
Her buluşmamız bir vedadır sohbetin yol ayrımında.
Sayfa 86
Yürüyordum kendimle yan yana: Güçlü ol,
ey yoldaşım...
Vatanı yok saçlarının. Rüzgårın evi yok.
Tavanım yok göğsünün avizelerinde.
Bir leylaktan katediyorum
kılcal damarların yolunu tek başıma
Bulduğumdan bu yana şiiri
Sürgüne gönderip kendime sordum:
Ben kimim ?
Ben kimim ?
Sayfa 101
temmuz gecesinin üzerinde bir yasemin..
Ve barışı bıraktım
yalnız, oracıkta toprağın üzerine...
Sayfa 52 - AyrıntıKitabı okudu
Ben ve sevgili
içiyoruz sevinçlerin suyunu aynı buluttan
ve düşüyoruz aynı testiye!
Belki bir kadın gibi gökle dolmuştur.
Belki de aşmıştır anlamı . .
— Atı neden yalnız bıraktın?
— Eve yârenlik etsin diye evladım
Zira evler ölür terk ederse sakinleri...
Sayfa 48 - AyrıntıKitabı okudu
Köylüyüz ayıptır söylemesi ve pişmanlık duymayız
konuşmaktan. Adlarımız birbirine benzer
günlerimiz gibi. Adlarımız tanımlamaz bizi layıkıyla.
Sayfa 42 - AyrıntıKitabı okudu
Belki de bize hâlâ acı çektiren bir kuşun iki kanadıydık.
Bir beden için ruh gerek
bedenin, kendisini kendisi için yaktığı bir beden gerek, göstermek için ruhun sonsuzluktan gizlediklerini
O halde tutuşalım, bir şey için değil
Bir olmak için!