Ruhum kimi zaman Büyükada çoğu zaman Ankara...
Bir küçük insan zerresi halinde bu sabah, bütün insanları, çocukları, kuşları, yemişleri, sefilleri ve açları beyhude bir sevgi ile seviyor, kederlenmeye zaman kalmadan birdenbire bir sıçrayışta ayağa kalkıyorum. İlk vapuru karşılamaya koşuyorum. Ve bekliyorum. İlk vapurdan bin bir yabancı çıkıyor. Bir dost çehresi bulamıyorum. Bir şeyler anlatmak ihtiyacındayım. Vapurdan kimseler çıkmayınca kaleme kağıda sarılıyorum.
( Gündüz, (35), 15 Şubat 1939 )
Sarnıç 
Sait Faik Abasıyanık
Devam etmek
Yaşadığım..
Her yanılgımda..
Tazeleniyorum..
Tazeliyorum her şeyi..
Yeni baştan..
Her an yenilenen..
Hücrelerim gibi..
Ve yeni..
Psikolojik olarak en dibe vurduğum anlarda beni oradan çıkaran tek şey, arkamda dağ gibi duran, ne yaşarsam yaşayayım hep arkamda durucak olduğunu bildiğim babamdır. Haberi yok ama her seferinde ona sarılarak ayağa kalkıyorum.
Kaldır okşanmayan başını,
Ve hatırla,
Anlat hikayeni.
Bu sözü zamanında kendime yazmıştım, o zamanlar sosyal anksiyetem olduğu için ev ve iş dışında aktif bir aktivitem yoktu, şiir yazmaya başladım, sonra uydurduğum roman karakterleri sanki hayat bulmuştu, Aklımda o kadar çok hayal ürünü vardı ki,duygusallığım üstümde ve motivemin olmadığı bir gün kitap ve dergi aldım kitapçının yanında ki cafede oturup bir müddet okumaya başladım, ama ilk yarım saat rahatsızlık hissettim elimi kolumu koyacak yer bulamadım neyi farkettim biliyor musunuz? "Ben izliyor muşum kendimi" kalkıyorum ayağa ve kendime bakıyorum o kadar çok bakıyorum ki bak diyorum kesin sana bakıyorlar kendi kendimi rahatsız ediyor muşum, ben artık çayı iki kişilik söylüyorum. Oturdum karşıma anlattım bak arkadaşım güneş, bak kedi, bak tek başınasın herkes burda ama kimse yok, sonra unutmaya başladım kendimi,beni izleyen arkadaş kalkıp gitti masadan. Kaldırdım başımı gülümseyerek ve gerçekten hava o kadar güzel ki,
Kendini bile umursama. :)
SUYUN ÜSTÜNE BIRAKTIĞIM NOTLAR
Bu başlığı kullandım çünkü son zamanlarımda kendimi boğuluyor gibi hissediyorum içimde bir şeyler yapma isteği var ama gücü yok yani isteklerimle güçsüzlüğüm arasında sıkışmışım ne yapacağımı bilmiyorum kendimi denizin ortasında boğulmamaya çalışan her su üstüne çıktığında imdat çığlıkları atan boğulmaya başlamış ama bir umut belki kurtulurum
Oyalanarak hayatta kalmaya çalışıyorum bir yandan, tüm bu anlamsızlığın giderek derinleşen boşluğuna düşmemek için düşünmüyorum çünkü aslında biliyorum ki düşünmek demek o kuyuya sarkmak demek. Hızlı hızlı yürüyorum evin içinde, sabah kalkıyorum, yatakları topluyorum. Gece üşenip toplamadan yattığım salonu topluyorum. Etrafa dağılan oyuncakları,