Cidden anlıyorum. Edebiyat bazen kafi. Sen bazen kafisin...
YAHUT...?
Öyle acıyorum ki en kral yara bandı bile durduramaz kanımı. Sahi yara bandı kanaması durmayan yaraya takılır mı? Sahi bu yara bir gün duracak mı, yahut bu yara bandı tutunacak mı?
"Her karanlık kendisini sonlandıracak şafağın tohumlarını içinde taşır."
Okur Takip Önerileri
Ruhumun paslı kapılar ardındaki silüeti...
Ruhumdaki tüm oksitosinler intihar ediyor bedenimden. Bu gece (s)onsuzluğa açılan bir kapı, tüm geçmiş ve geniş zamanları eritiyorum gözlerimde. Bir adım daha atacak kasveti yok kalbimin, sahi hangi Cehennemin kapısına açılıyordu gözlerin. Akışkan bir yanlızlığa akıyor karanlık, içtiğim sigara dumanına bürünüyor gözlerin. Hangi hazan duygular çalıyor kapımızı bilinmez, kulağımdaki çınlama sağır ediyor içimdeki geceyi. Kırık dökün aynalarada arıyorum içimdeki sensizliği, insan suretinde aşk cesediyle karşılaşıyor içimdeki morg alfabesi. Sonra soğuk bir yanlızlığın ertesinde buluyorum seni, şimdiki zamana ait olmadığımı biliyor olmanın bilincindeyim. Yitik bir aşkın gölgesinde buluyorum seni, yapayanlız olmanın dayanılmaz hafifliği karşısında mutluluğun resmini çiziyor gözlerin. Damla damla akıtmak istiyorum içimdeki seni, Şizofren bir gecenin koynunda doğum sancısı çekiyor beynim. Umudun işkenceyi uzattığı, yelkovanın firar ettiği bir saatin içinde buluyorum kendimi. Şimdi hayatın hangi (es)indesin bilinmez, (ra) tanrısı eşliğinde aydınlatıyorsun gecemi...
Güneşin neşe saçtığı güzel havalarda hüzünlüydük. Kara dumanlar sarmıştı içimizi, kara çamurlar içinde yaşıyoruz hüznü şimdi.
Biz acıyı biriktirmeyi severiz...
Sen acıyı biriktirmeyi seversin Olric. Sen biriktirmeyi seversin… Hadi devam et şimdi, Kuru yaprakları… Deniz taşlarını… Gözyaşını… Sorulamamış soruları… Senden kalan sesleri… Yaşanamamış paylaşılmışlıkları… Birlikte harcamak üzere kalbinde biriktirilmiş zamanları ve hüznü… Ve özlemi biriktirmeye...
-Neden sadece bir hayal ürünüsün Olric?
--Siz gerçeksiniz de ne oluyor efendimiz.
--Sus Olric! Düşünüyorum.
-Düşünmek ne haddinize efendimiz?
--Descartes düşündükçe var oluyordu Olric.
-Descartes düşündükçe var olur, siz düşündükçe yok olursunuz efendimiz…
İnsan,yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanmış;ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye,kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar,her birinin gönlümüzden kopup ayrılmasıyla,bir ayrı sızı uyandırılırmış. Bunu yazan şair ne kadar haklıymış!
"Sen kurşunla vurulanları hiç işitmedin mi hemşireciğim? Bazıları vurulduklarının farkında bile olamazlar, üç beş adım koşarlar, kaçıp kurtuluyoruz sanırlar. Yara sıcakken acımaz hemşireciğim."
“ Pür ateşim açtırma benim ağzımı zinhar,
Zalim, beni söyletme, derunumda neler var;
Bilmez miyim ettiklerini, eyleme inkâr,
Zalim, beni söyletme, derunumda neler var! ”