Barış Yüzer
@barisyuzer
27 okur puanı
Temmuz 2022 tarihinde katıldı
“Nasıl olsa öleceğimize göre,
yaşamalıyız.
Ölüm de, şu anda bildiğim,
bilincinde olduğum birşey olarak,
yaşayan bir şey değil mi ki?…
Ölüm, yaşamdır.
“Ölüm yaşanmaz.” , doğru; ama ölüm, ölüm olarak,
yaşanmayan, yaşanamayacak bir şey olarak,
bilincinde olunan bir şeyse, ancak
yaşanan bir şeydir. - yani:
ölüm, ancak yaşanabiliyorsa, bir şeydir.
yoksa, işte hiçbir şeydir.” -Wittgenstein
“Ölüm yaşantısıdır
bizi yaşatan.” -Bilge Karasu
Ölümü bilen, onun bilincinde olan bir yaşam,
yaşam sürecinin her anında ölümü yaşama katarak,
yaşamı bilinçli kılar - “ölümü yaşamdan koparmadan,
ama ölümün yaşamı kaplamasına izin vermeden,
ölümü, her an, yaşam kılar.” -Aristoteles
Okur Takip Önerileri
“Sen hayali olmayan bir insansın Beppo.”
“O renkleri ve müziği hiç görmemiş ve duymamış olmayı dilediği saatler oluyordu bazen. Ama ona sorsalardı, ölümü pahasına da olsa, yaşadığı olayları dünyada başka hiçbir şeye değişmezdi gene de. Öğrendiği bir şey vardı şimdi: Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.”
“Zira gerçek zamanı ne bir saat ne de bir takvim ölçebiliir.”
“Yani kaplumbağa, önceden onu bulamayacağını bildiği halde hep onu mu aramıştı? O zaman aramasına ne gerek vardı? Bu da bir bilmece gibiydi.”
“O renkleri ve müziği hiç görmemiş ve duymamış olmayı dilediği saatler oluyordu bazen. Ama ona sorsalardı, ölümü pahasına da olsa, yaşadığı olayları dünyada başka hiçbir şeye değişmezdi gene de. Öğrendiği bir şey vardı şimdi: Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.”
“Zamanı tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittikçe daha zavallı, daha tekdüze daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı. Bu gerçeği sadece çocuklar, taa yüreklerinde hissettiler. Çünkü artık kimsenin onlara ayıracak zamanı yoktu. Zaman yaşamın kendisiydi. Ve yaşanın yeri yürekti. İnsanlar zamandan tasarruf ettikçe, zaman azalıyordu.”
“Fakat” diyordu, “böyle şeylere işimden vakit kalmaz ki… Bense bütün ömrümce makas şakırtısı, sabun köpüğü ve gevezeliğe esir olmuş bir insanım.”
“Bu hiç de marifet değil” derdi Momo’ya. “Kim isterse zengin olabilir. Birazcık zenginlik için hayatlarını ve ruhlarını satanlara bak, ne hale gelmişler! Yok. Ben onlar gibi olmak istemem. Varsın bazen cebimde bir kahve param olmasın; ama Gigi hep Gigi’dir.”
“Onun sözlerini can evinde saklardı.”
“Bak Momo” derdi, “Ne oluyor, biliyor musun? Bazen önüme upuzun bir cadde çıkıyor. Öyle uzun ki, insan bunu sonu gelmez sanıyor.” Beppo bu. Bu kadarcık laftan sonra bile önüne bakarak bir süre susar, sonra devam ederdi: “O zaman acele etmeye başlıyorsun. Gittikçe daha çabuk… Her seferinde önüne baktığında yol kısalır gibi olmuyor. Daha hızlı, daha gayretli, daha korkulu çalışıyorsun; sonunda nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun. Ve cadde önünde upuzun duruyor. İnsan böyle yapmalı.” Susup biraz daha düşündükten sonra sürdürdü konuşmasını: “Caddeyi bütünüyle görüp düşünmemeli. Hep bir sonraki adımı, bir sonraki nefesi ve bir sonraki süpürgeyi… Ve hep bir sonra geleceği.. O zaman zevkli olur. Önemli olan işini iyi yapmaktır. Ve öyle yapmak gerekir.” “Bir de bakarsın ki, adım adım bütün yolu bitirmişsin. Nasıl olduğunu anlamadan ve yorulmadan.”