Bazen ağlamakla, bazen gülmekle, bazen ansızın terk edilmekle yaşarız kaderimizde olanı. Gün olur isyan ettiğimizde olur dilimize ve yüreğimize hükmedemeyince. Bir nefes daha kaybettiğimizin farkında olmadan. İnletir acılar bizi dirhem dirhem eder yüreğimizi sukuta bürününce. Bir tek azalmayan hüznümüz olur, biz böyle sevdikçe.!
Mahkum
İnsanoğlu asırlardır yalnızlıktan hep korkmuştur. Yalnızlığı sevdiğini söyleyen insanlar ise ya gerçekten bunu yaşarlar yada kalabalık ortamlarında yalnızlığı yaşadığını zannederler. Aslında gerçek yalnızlık bir nebze gücün göstergesidir. 'Yalnızlığı seviyorum' itemi söylenen ama asla gerçeklik içermeyen bir kavramdır. Eğer gerçekten çok sevse
Mutluluğumuzu da mutsuzluğumuzu da öfkemizi de şefkatimizi de acımızı da sevincimizi de aşkımızı da sevgimizi de cesaretimizi de tepkimizi de tutkumuzu da isyanımızı da, insana dair ne kadar hal varsa hepsini çok uçlarda yaşarız. Çoğumuzun durumu araya bazen yıllar giren mani ve depresyon atakları ile seyretse de benimki gibi hızlı döngülü olanların bir uçtan öteki uca geçmesi an meselesidir.
Duygularımızı ve bir uçtan diğerine savrulmamızı standart insanların çok kolay bir şekilde başardığı gibi ne kontrol edebilir, ne de sınırlayabiliriz. Ve tabii ki bu sıra dışı ritm, öncelikle bizim, doğal olarak zaman zaman da bizimle yaşayan 'normal' insanlar için son derece acı verici ve yıpratıcı olabilir.