Mehtaba büyülenmiş gibi baktığım çehrenden, özellikle bir ay parçası gibi gözlerinden, beni mahrum ettiğin için çok kızgınım sana. Bir faydası var mı artık hissettiklerimin?
Yüzbinlerce defa da yazsam bu satırları, ne faydası olacak içimde kopan fırtınalara?
Hafifletecek mi yükümü, dindirecek mi içimdeki aşkın türküsünü, bir deli ozan edasıyla çığırdığımla mı bırakacaksın beni?
Ağır geliyor bunca duyguların boşa harcanması.
Seven yarı yolda bırakır mı? Sorunun kendimde olduğunu düşünerek her zaman kendine kötülük yapan ben miydim yada öyle düşünmemi isteyen bir sen mi teşvik etti beni buna? Bilemiyorum, her şey çok bulanık, her şey çok karışık, kendi benliğimden uzakta bir yaşama doğru evrilmekten korkuyorum ama artık bunun için kendimi suçlamayı bırakıyorum. Artık seni sevmiyorum, beni kullanıp attığını yakıştıramayacak kadar güvenmiştim sana. Sana seni seviyorum demenin farklı yollarını dahi tekrar tekrar keşfediyordum. Seni seviyorum demek yerine sana en sevdiğim kitapları hediye ediyordum. Değmeyeceğini anladım, artık benim için çok geç olsada. Geri de kalan dağılan bir kalp, tekrar tekrar yeşerip solmaktan bıkmış umutlar ve daha niceleri...
"Benimle bir ömür geçer mi ki?" dedim.
"Seninle geçirmeye bir ömür yeter mi?" dedi.
İşte bu bana bir ömür yetti. 
Özdemir Asaf
Okur Takip Önerileri
“Son kez olur bazı şeyler, kimse anlayamaz, son defa geçilir bir yoldan, son defa görülür bir yüz, son defa duyulur bir ses, son defa sevilir biri...”