Hiç kankam yok benim
BeğenAntolojimYorumlar
Umutsuzluğumun, çaresizliğimin,
Bir günündeyken seni tanıdım.
Yıllar önceydi… Şubat’ın on sekiziydi.
Bu diyarda, ikimizde yabancıydık… Kanka!
O gün, kanım kaynadı sana.
Sanki sendin beklediğim kardeş.
Mavi’den Bir Mürekkebin Biriken Düş’ümü
Hafifçe mora çalan bir pembe, kenarları beyaz, yer yer kopmuş oyalı. Katlamayı bilmem, becerememde zaten, hep bir terslik, hep bir orantısızlık hesabı ve ciğerlerimi yosun gibi kurutan şu hava, işte benim inzivai yaşamım, köşküm, hayatım. Kurtarılmayı beklediğim ve her gün, her yeni gün, her Allah’ın günü insanların gözlerindeki pencereyi
Sonun Sonsuzluğu
acı, bir ırmak gibi
doluyor yüreğime
bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
beni artık ne çiçekler
ne çocuklar kurtarır
ne de o her gün
yinelenen doğum.