Ne bileyim kimse gülüşümden sevmedi beni mesela. ya da uyandığımda uzun uzadıya geceden kalma mesajlar atmadı. kimse sırf sesimi duymak için de aramadı beni. özlemedi. hep, en çok ben sevdim. kimse bunun aksini iddia etmedi. fakat, isterdim yani bir kere de ben birilerinin kanatlarında olayım, bir kere de başkası sarsın beni. bir kere de başkası düşünsün benim mutluluğumu. olmadı. belki de hiç olmayacak, bilmiyorum. neyse, artık neyseler neyseleri getirse de neyse.
E ne oldu şimdi?
E toplandın meydana indin ne oldu şimdi?
O ürünü almadın ne oldu şimdi?
Bağırdın, çığlık attın ne oldu şimdi?
Ben çekilen her fotoğrafta
Resimde görünmeyeyim diye kendimi saklardım
Başka insanların arasına katışıp kaybolurdum
Annem benim bir fotoğrafım olsun ister elinde
Ben annemin gözünde çirkin bir evlat olmaya razı değildim
Annem derdim içimden , aman idare et büyüyüm
Belki bir gün söz yakışıklı bir evlat olunca sana fotoğrafımı
İlanen
Bu platformda üyelik oluşturduktan yaklaşık birkaç ay sonra mütemadiyen çoğunlukla bana ithafen paylaşımlar yapan bir hesapla süreli olarak karşılaştım ve karşılaşmaktayım.
Aslında 1k’da oluşturduğum profil ismi üzerinden paylaşımlar yaptığı ve hiç üzerime alınmadığım içeriklerle dolu iletileri olduğu için çoğu kez burada konuşup bir samimiyet
Şehit Murat Akman bize sesleniyor..:
“Bu yazı bir komando er mektubudur ve siz bu mektubu gazeteden okuyorsanız ölmüşüm demektir. Bir ailem olsaydı bu mektubu onlara yollamak isterdim ama yok.
Size koğuştaki ranzamdan yazıyorum. Şu an etrafımda Adana, Ağrı, Sivas, Edirne, Diyarbakır, Ankara, Antalya, İzmir, Urfa, Trabzon… Türkiye’nin dört bir yanından birbirini tanımayan ama
Yaşadığımız her ânın hafızamızda o ilk saniyelerdeki gibi canlı kaldığını düşünsenize. Ne fena, unutmak ne büyük nimet! Samet Doğan'ın aynı kitabında geçer: "Böyle zamanlarda her şeyi unutup gülmeye başlamak tuhaf, fakat olması gereken bu: Çiçek solar, güneş batar, yağmur ıslatır, süt ekşir, insan unutur." Unutalım sevgili okur.