Hangi evredeyim, neresindeyim hayatın bilmiyorum.
Bir adım ileri gittiğimi her sanışımda sanki yüzlerce adım gerilediğimi görüyorum
İnsanlardan uzaklaşıyorum, gittikçe olduğumdan daha kötü bir insana dönüşüyorum
Ne ben kendimi anlayabiliyorum ne de bir başkasından anlaşılmayı bekleyebiliyorum
Bazen insanlar ile olmak çok iyi geliyor bazen ise her birinden nefret ediyorum
Neredeyim, ben kimim, ne için varım bilmiyorum
Yolunu kaybetmiş birine ne denir ki?
Bir çiçek açtığında akla gelendin sen.
Toprağa düşen ilk yağmur tanesinin ta kendisi,
Ve her baharın içimde uyandırdığı o yeşillikler,
Sadece bana anlatırdı gözlerini.
Avuçlarımın arasından akıp giden neydi?
Zaman mıydı beni senden bu kadar uzak eden.
Yoksa gurbet miydi,
Canımın bu kadar yanmasına izin veren.
Şimdi hiç bir şarkı teselli
Gelin soralım bu gece kendimize
- Hayat hızla geçiyor ve ben neresindeyim hayatın... ?
- Neleri başardım şimdiye kadar ve gereksiz, fâidesiz hangi konularda debelendip durdum...?
Ne diyor Efendiler Efendisi ( s.a.v) "Bir günü bir gününe eşit olan ziyândadır
Üretken, ileri görüşlü, ilim irfan sahibi, daima bilgiye aç insanlar olabilmemiz temennisiyle...
Gelin soralım bu gece kendimize
- Hayat hızla geçiyor ve ben neresindeyim hayatın... ?
- Neleri başardım şimdiye kadar ve gereksiz, fâidesiz hangi konularda debelendip durdum...?
Ne diyor Efendiler Efendisi( s.a.v)
"Bir günü bir gününe eşit olan ziyândadır "
kırık dökük satırlarda arıyordum benliğimi
*** ama beni tanımalarını en çok istediğim kişiler, beni en çok yanlış anlayan kişiler oldular. Syf : 20
İnsanın en yakını can dostum dediği eşi bile anlamayacaksa neye yarardı yaşamak
Keşfedilmemiş bir gezegen kadar toplumdan uzak olan Oruç, intihar etmeye karar verdikten sonra ölecek olsa bile kızının yıllar sonrasında büyüdüğünde etrafındakiler tarafından ANLAŞILMAMIŞ olduğu çaresizliğiyle onu yanlış tanımaması için kendi ağzından FİLİZ 'e yazdığı intihar ve kan kokan 30 sayfalık mektuptur.
Kısa ve öz. Fakat hisler buhranlı. Satırlardan anlaşıldığı üzere fazla buhranlı.
Bıçak sırtından yazılmış bıçak gibi bir metin.
**Kalabalıklar içinde de yalnızdır insan. 
Küçük Prens.
Satırları yazarken elinin titremesiyle yazısının bozuk olduğunu iddia ederek özür diler kızından.
Bu nasıl naifliktir böyle?
Bir yandan da Kızının insan olmasını ister yazar. İnsan olmasını.
Ne güzel bir istek bir hayal.
Oysa günümüz ebeveynleri çocuklarına kendilerinin istediği meslekleri dayatıyor baskı ve psikolojik şiddet yoluyla. Ne üzücü... Mutsuz bir nesil yetişiyor
Her neyse Duygulandıran bir başyapıt olmuş.
Okurken tüyler diken diken oluyor.
insan kendini sorguya çekiyor okurken ben kimim, kimde neyim, hayatın neresindeyim diye.
Yazar intihardan vazgeçmiş.
Ve geçtiğimiz dönemlerde vefat haberini aldık.
Kızı da bu mektubu kitaplaştırarak bizlerle buluşturmuş. Yine de yazarın kendi yazdığı el yazısıyla okumak isterdim mektubu.
Tüm kankilerimin evleniyor olması beni çok üzüyor, hayatın neresindeyim ben tam olarak
Ben üzerine
Hayatın hızla giden akışına yetişemiyorum.
Beş yıl sonra kenidinizi nerde görüyorsunuz sorusuna da hiç bir cevabım yok esasen.
Hayal de mi kurmuyorum yoksa hayallerimde gerçek sandığım hikayeme mi hapsoldum?
Hayatımın neresindeyim, hayatım nasıl devam edecek... bu sorular zihnimin bir köşesinde benden izinsiz yaşam bulmaya çalışıyor