Orhan Veli’yi bu kadar seviyor oluşuma dair iki ana neden var. Bunlardan biri, sokağı şiire taşıma iddiası ve bunu kısacık ömründe inandığı ölçüde sürdürüyor oluşu. Her şeyi reddediyor müthiş bir umursamazlık ve buna zıt olarak kararlılıkla. Şiirde gerek sembolik gerekse mana olarak isyankarlığı ortaya süren ve bunu yaparken de kalitesinden tek bir an ödün vermeyen ilk adam. Şiiri şiir olmaktan çıkarıp böylece yeni bir var oluşla şiir içinde tutabilmek ve yeniliğe bu denli açık olabilip ona yön verebilmek dehası… İkinci sebep, büyük oranda birincisine bağlı olan bir sebep esasında; samimiyeti. Bu öyle bir samimiyet ki okudukça kendine çekiyor, kendini daha da okutturmak için çabalıyor ve nihayetinde yürürken, gülümserken, Orhan Veli’ce bir şey yaparken hep onu ve şiirlerini hatırlatıyor (Bakınız: Sokakta giderken, / Kendi kendime / Gülümsediğimin / Farkına vardığım zaman / Beni deli zannedeceklerini düşünüp / Gülümsüyorum.).
Bu kitaba bir inceleme yazmak yerine bunu yazmak istedim, zira bunun bu kitap için de, onun diğer kitapları için de yeterli bir açıklama olacağını düşünüyorum. Orhan Veli’yi okuyun, mutlaka okuyun çünkü bana kalırsa, onun gibisi ya yok ya da “onun gibi” olarak var.
Keyifli okumalar.
