Dixi et salvavi animam meam.
*Söyledim ve ruhumu kurtardım.
Sayfa 69 - EinsteinKitabı okudu
Ricamın sağır kulaklara hitap etmemesi dileğiyle,
A.E.
Sayfa 46Kitabı okudu
“İnsanın gerçek değeri kendi kendisinden özgürleşmeyi ne ölçüde ve ne anlamda becerebildiğiyle belirlenir.” A. Einstein
Sayfa 15Kitabı okuyor
İnsanın gerçek değeri her şeyden önce kendi kendisinden özgürleşme ne ölçüde ve ne anlamda becerebildiğiyle belirlenir.
Sayfa 24Kitabı okudu
Zorlamaya dayalı despot bir yönetim kısa zaman içinde yok olacaktır.
İnsan arzu ettiği gibi davranabilir, ancak arzu ettiği gibi arzu edemez.
Sayfa 18
Üstelik sade bir yaşam, hem fiziksel hem de ruhsal açıdan herkes için en iyisidir.
Sayfa 18
İnanmak var olmaktır ;
Hem kendisinin hem de türdeşlerinin hayatının anlamsız olduğuna inanan yalnızca bahtsız değil, aynı zamanda neredeyse bu hayattan dışarı atılmış biridir.
Sayfa 17 - Albert Einstein
Eğitim vermenin en rasyonel yolu örnek olmaktır.
İnsanın gerçek değeri her şeyden önce kendi kendisinden özgürleşmeyi ne ölçüde ve ne anlamda becerebildiğiyle belirlenir.
Sayfa 24Kitabı okudu
Çok sayıda akademik unvan var, ancak aklı başında ve değerli hoca çok az.
Sayfa 22Kitabı okudu
Ailem, annem-babam, tutunabileceğim her şey, bütün dünya, benim için çok erkenden karanlığa gömüldü, basitçe bir gecede karanlığın içinde kayboldu, gözümden uzaklaştı, ya da ben onlardan uzaklaştım. Tam olarak bilemiyorum. Her halükârda erkenden yalnız bırakılmıştım, belki de zaten her zaman yalnız olmuştum. Yalnız olmak, düşünebildiğim kadar eskiden beri meşgul etmişti beni. Yalnız olma kavramı da. İçine kapanıklık kavramı da. Her zaman mümkün olduğunca yalnız kalmayı, olduğum halimle, tasavvur edemezdim, oldum olası. Bunu kafamın içinde yapamazdım, bunu kafama sokmadım ve artık benden dışarı çıkmadı." Dedi ki "Tekrar tekrar buna vardım. Çaresizce ortada durdum. Orda durdum öylece, bağlanışız. Orada uyandım. Ve, maneviyatıma uygun olarak uyanmam gereken yerde değil. Çocukluk ve gençlik, zalim bir yalnızlıktı, yaşlılığımın da korkunç bir yalnızlık oluşu gibi. Sanki doğanın beni sürekli iteklemeye hakkı vardı, sürekli bana, içime, herkesten uzağa, herkese doğru, ama her zaman sınıra. Ne dediğimi anlıyorsunuz: kulaklar, insanın kendi kendini azarlamalarıyla doludur. Ve bir zamanlar bir şarkı, notalara dökülmüş ya da doğal bir müzik parçası duyulduğuna inanılırsa, yanılgıya düşülür: bu da yalnız olmaktan başka bir şey değildir. Ormandaki kuşlarla da böyledir, dizlere çarpan deniz suyuyla da. Asla ne yapacağımı bilemedim, ve bugün hiç bilemiyorum. Şaşırtıcı, değil mi?
İnsan arzu ettiği gibi davranabilir,ancak arzu ettiği gibi arzu edemez.
SchopenhauerKitabı okudu
Biz ölümlülerin hali ne tuhaf!