Hüzün, kendi başına müthiş bir deryadır. Hüzünlenmeyen insan gelişmemiş bir insandır. Kendinden kopukluğunun, içindeki öze olan özlemin farkında değildir.
Yaşamında kendin olarak var olduğunda için bilir; sesin, bakışın, yürüyüşün, gülüşün, tüm bedenin bunun sinyallerini verir. 'Ah!' Diye inlerken bile içinde bir şükür duygusu vardır. Acında da, hüznünde de kendisindir.
Bâğ-ı dehrin hem hazânın hem bahârın görmüşüz
Biz neşâtın da gâmın da rûzgârın görmüşüz
Çok da mağrûr olma kim meyhâne-i ikbalde
Biz hezârân mest-i mağrûrûn humârın görmüşüz
Âfet-i gamdan aceb dünyada kim âzâdedir
Herkesin bir derdi var mâdem ki âdemzâdedir
Bir humâ-yı zevki bin sayyâd-ı gam takib eder
Böyle bir mevhûma bilmem halk neden üftâdedir