Trende o kadar yalnız hissediyordum ki... tuhaf, içimi delen, doğal olmayacak kadar büyük bir yalnızlık. Korkunun bir adım gerisinde, üzüntünün hemen çaprazında. Yorgundum ama uykunun geçireceği türden bir yorgunluk değildi bu. Karanlık ve kasvetliydi fakat ışıklar açılsa da iyileşmeyecekti. Olsa olsa keyifsiz halimi daha iyi görmeme neden olurdu.