Ah canım Zeze.. ne kadar geç kalmışım seninle tanışmak için.
Kitabı okurken kapağını kapatıp tüm gücümle Zeze’ ye sarılmak istedim. Bunu defalarca hissettim.
Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi. Her satırda duyguları özellikle de acıyı yüreğinizde hissedeceğiniz bir kitap.
Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek. Şeker portakalını okuduğumdan beri bu sözü düşünmekten kendimi alamıyorum.
