Bir şaman öğretisi der ki doğada hiçbir şey kendisi için yaşamaz. Her şey birbiri için yaşar. Edebiyatta, şiirde böyledir bu. Her metin birbiri için yaşar. Her şiir bir diğerini büyütür. Her metin içimizdeki barbarı biraz daha öldürür!
Bir Şaman öğretisi okudum geçenlerde, diyor ki:
'Doğada hiç bir şey kendisi için yaşamaz...
Nehirler kendi suyunu içemez...
Ağaçlar kendi meyvelerini yiyemez...
Güneş kendisi için ısıtmaz.
Ay kendisi için parlamaz...
Çiçekler kendileri için kokmaz...
Toprak kendisi için doğurmaz...
Rüzgar kendisi için esmez...
Bulutlar kendi yağmurlarından ıslanmaz
Doğanın anayasasında ilk madde şudur: Her şey birbiri için yaşar, birbiri için yaşamak doğanın kanunudur. Eski çağlardan beri süregelen bir anlayıştır bu... Bütünlüğü anlatır. Özü iki cümledir :
Ben, ben olduğum için sen, sensin.
Ben biz olduğumuz zaman ben olurum. '
Bir Şaman Öğretisi Şöyle Der:
Doğada hiçbir şey kendisi için yaşamaz
Nehirler kendi suyunu içemez Ağaçlar kendi meyvelerini yiyemez Güneş kendisi için ısıtmaz Ay kendisi için parlamaz
Doğada hiçbirşey kendisi için yaşamaz
Nehirler kendi suyunu içemez
Ağaçlar kendi meyvelerini yiyemez
Güneş kendisi için ısıtmaz
Ay kendisi için parlamaz
Çiçekler kendileri için kokmaz
Toprak kendisi için doğurmaz
Rüzgar kendisi için esmez
Bulutlar kendi yağmurlarından ıslanmaz Doğanınanayasasında ilk madde şudur:
Her şey birbiri için yaşar!
Birbiri için yaşamak, doğanın kanunudur..
Eski çağlarda yürürlükte olan bir anlayıştı
Bütünlüğü anlatırdı, özü iki cümleydi:
"Ben, biz olduğumuz zaman ben olurum".
"Ben, ben olduğum için sen, sensin".
Kam Davul
Nehirler kendi suyunu içemez
Ağaçlar kendi meyvelerini yiyemez
Güneş kendisi için ısıtmaz
Ay kendisi için parlamaz
Çiçekler kendileri için kokmaz
Toprak kendisi için doğurmaz
Rüzgar kendisi için esmez
Bulutlar kendi yağmurlarından ıslanmaz
Doğanın anayasasında ilk madde şudur:
Herşey birbiri için yaşar!
Birbiri için yaşamak, doğanın kanunudur...