İki âşık aynı tılsımlı elmadan dünyâya geldikleri için mayaları müşterektir, bu bir. İkincisi, oğlanın adı Ahmet Mirzâ, kızınki Kara Sultan'dır. Fakat aşk yolunda atılan ilk adımda bu isimler eğreti bir şeymiş gibi fırlatılıyor. Âşık kendisini Kerem sevdiğini Aslı diye adlandırıyor. Demek istiyor ki: Kendimizi aldatmayalım. Ben asla Mirzâ filân değilim. Ben Kerem'im. Hayat bir tek insana ne kadar kuvvet, zenginlik, güzellik verebilirse hepsi bende son tâkata varınca birikmiştir. Ben artık kalıbımı çatlatmak, dışarı taşmak zorundayım. Kara Sultan'ın visâli bana ne söyler? Kendi derisinin tulumundan çıkamayan bir vücûdun ayrı bir vücutla sarmaş dolaş oluşu ne züğürt bir kavuşmadır. Şu kadarcık bir birleşme falan falanı doyurabilir. Fakat ben ki Kerem'im, insanüstü özleyişle özlerim, insanüstü yanışla yanarım... Ben artık Aslı'ma kavuşmak dilerim.
