Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Aslıhan Uygun
Aslıhan Uygun
@birokubiryaz
Kitabın neresinden tutsam da incelemeye başlasam bilemedim. Tek bir noktasını ele almak mümkün değil ki. Her bölümüne, her sayfasına diyecek şey çok fazla...
Öncelikle kitabı okumaya başlarken korkuyla başladım, malum çoğunluğun yarıda bıraktığı bir kitaptı söz konusu olan. Endişeliydim. Ya ben de bitiremezsem?
Gel gelelim ki hiç de düşündüğüm gibi olmadı. Fırsat bulduğum her an elimden kitabı düşüremedim. Her sayfasını özümseyerek okumaya dikkat ettim, kimi zaman bir sayfayı tekrar tekrar okudum.
Sayfalar geçtikçe korkulacak bir şey olmadığını anladım :)
Sayfalar ilerledikçe çevremle, kendimle ilişkilendirmeye başladım.
• Hepimizin hayatında bazen tutunamadığını hissettiği dönem yok mudur?
Ben okurken kendimi kah tutunur kah tutunamaz hissettim. Hangi taraftaydım ben? Her neyse...
Hayatımızda yer alan insanların iç dünyasını tam anlamıyla göremeyeceğimizi ve hissedemeyeceğimizin örneği, kitapta yüzümüze acı bir şekilde yansıtılmış.
Turgut, Selim için “Gülmek, onun için bir korunma aracıydı.” (sayfa 630) diyor.
Hangimiz bu korunma aracını kullanmıyoruz ki?
Son sözlerim anlaşılmayı bekleyenlere ve kendini anlatamayanlara gelsin.
Ahh Selimciğim Işık! Ahh Turgutcuğum Özben!
Ah Oğuzcuğum Atay! “Seni tanıdığıma çok sevindim kendi çapımda.”
Nermin Yıldırım’ın “Dokunmadan” kitabı adının aksine gerçekten ruha, hislere, düşüncelere, hayata, kişinin dünyasına dokunuyor. Sayfalar ilerledikçe kalbinizde, aklınızda yazarın kah parmaklarını kah ellerini hissediyorsunuz.
Kitabın kurgusu gerçekten muhteşem, sizi her an şaşırtabiliyor ve bir zaman sonra artık siz kitabın kahramanı “Adalet”in yerine geçiyorsunuz, yaşadığı olaylara peşin hükümler vermeye başlıyorsunuz.
Yazarın anlatımına gelecek olursak sürükleyici ve günümüz çağını yansıtan tatlı bir anlatımı var. Dili sade fakat o sadelikte öyle derin betimlemeler var ki... Kitabın ilk sayfasından itibaren elimden kalemimi düşürmeden okudum. Her bölümde mutlaka altı çizilmesi gerekli cümlelerle karşılaştım.
Yazar bu arada “Adalet” karakterinin biriktirmiş olduğu koleksiyon aracılığıyla da toplumsal yozlaşmayı kitap boyunca okurların gözleri önüne seriyor.
Velhasıl “Adalet” karakteri beni şaşırttı, sevindirdi, üzdü kimi zaman korkuttu ama tüm bu duygularla birlikte bana dokundu, sizlerin de yüreğine dokunabilmesi dileğiyle :)
“Oblomovluk” ne demektir?
Tembellik mi yoksa düzene karşı bilinçle yapılan bir içine kapanma mıdır?
619 sayfalık bu kitabı soluksuz okumak isteyeceksiniz. Çoğu zaman “Acaba bende de biraz Oblomovluk var mı?” diye şüpheye düşeceksiniz. Çünkü her okuyan insan mutlaka hayatında bir kez de olsa boşvermişliği, karamsarlığı, yaşama iç güdüsünü kaybettiği anları tatmıştır. Kimi zaman “Pes artık, bu kadar da olmaz.” diyerek sinirlenecek ve sabretmekte zorlanacaksınız Oblomov’a. Ama her satırında, içinizde hep bir sevgi de olacak Oblomov’a karşı.
Kitap 163 yıl önce kaleme alınmasına rağmen günümüz insanının yaşadığı içsel sorunları gözler önüne serebiliyor. Toplumsal kader, aile, tembellik, sorumluluktan kaçmak, hayaller...
Sizce de öyle değil mi? Hepimiz de biraz “Oblomovluk” yok mu? Bana öyle geliyor ki hepimiz az ya da çok biraz Oblomov’uz!
