Çocukluğumdan beri kendimi, nedendir bilmem, korkunç derecede yalnız ve farklı hissettim.
Sayfa 11Kitabı okuyor
Her türlü şeyi deneriz, sonra da hep yarıda bırakırız, birdenbire onlarca yılı çöpe atarız.
Sayfa 14Kitabı okuyor
"En iyisi her şeyin dışında kalmak, her şeyden uzak durmak.."
Kuramda anlıyoruz insanları, ama uygulamada onlara katlanamıyoruz.
“…çünkü bana iyiler arasında olmak yetmiyordu, en iyi olmak ya da kimse olmamak istiyordum.”
Yaşamın en iyi kısmı kendi içimde olandı.
"Bir çok kişi, mutsuzluğun derinliklerine battığı için aslında mutludur..."
“Bir insana, hiç kimseyle olmadığımız gibi bağlı olmak için, yan yana olmamız gerekmez.”
"Bir şeyden ötekine kaçar ve kendimizi mahvederiz, dedi. Hep uzaklaşıp gideriz, tükenene kadar."
Kendi kendine duyduğu acıma duygusu ile nerdeyse durmadan ölüyor.
Gerçekten de herkese karşı önyargılıyız.
Wertheimer ile münâsebetim burada başlıyor.
Wertheimer mutsuz bir insan olarak dünyaya getirilmişti, bunu biliyordu, ama tüm öteki mutsuz insanlar gibi de mutsuz olmak zorunda olduğunu kabullenmek istemiyordu, kendisinin inandığı ve başkalarının inanmadığı biçimde, bu onu depresyona sokuyor ve bir daha düş kırıklığından kurtulamıyordu.
Kendisine karşı en acımasız insandı.