20.04.2024
Son günlerde akışa bıraktım biraz. Hayatı, kendimi, bizi...
Biz derken ağız alışkanlığı işte! Yoksa ben de anladım artık sende bir biz olmadığımızı. Kaç saat bakıştırdı beni bu kabulleniş elimde kalemim, önümde kağıdım ve kalbimdeki sen ile...
Hani umutsuz yaşanmazdı! Öyle söylemiş büyük şairler, yazarlar!
Ben zıttına inandım bugün. Sanırım umutsuz da yaşamalı. Umut bir ilaç demişler ya! Fazlası intihar... Seni ve beni yorar.
Kaç kere veda ettim ben hislerime ama kaç kere de döndüm geriye.
Bu defa söz veriyorum kendime. Bana verilen değerin biraz olsun fazlasını kimselere vermeyeceğime. Bilirsin.
Söz namustur bizde!
Olanı olmasını istediğim şekilde gördüğümdendi belki de bitmeyen umudum.
Ne zaman ki gerçekler bir tokat gibi çarptı yüzüme...
O zaman anladım ki vakit geldi.
Gidilmeli.
Keşke değil iyiki ve en!..
Kübra F. Demir