Büyük şüphlerim var çünkü kendime güvenemiyorum.
Şiddetli korkularım var çünkü dünyaya inanamıyorum.
Taşabiliyorum çünkü bu kadar yarayla sınırlarda kalamıyorum.
Donakalıyorum çünkü akan hayata uyamıyorum.
Etrafındakilere uyamıyorum. İstiyorum ki herkes bana uysun... Şüphesiz tahakkuku imkansız bir şey... Fakat bu böyle... Bazen en çok sevdiğimin ben de nefret uyandırdığı vaki oluyor. Kimseye emniyet edemiyorum. Hakikatten ben bu dünyanın adamı değilim... Herkesin paraya, maddiyata ehemmiyet verdiği, menfaatini gözettiği bir zamanda ben içimde nihayetsiz bir sevgi duyuyorum ve seviyorum; fedakarlıktan çekinmiyorum, beni aptallıkla itham edenler oluyor... Fakat ben asla aldırış etmiyorum. Bu dünyadan, bu dünya insanlarından bazen o kadar nefret ediyorum ki çıkıp gitmek için bir kapı arıyorum ve emin ol ki aradığım kapıyı bulduğum gün asla tereddüt etmeden o kapıyı açıp gideceğim, başka âlemlere, başka insanların yanına, herhalde bu dünyaya hiç benzemeyen bir dünyaya.
Sayfa 91 - Can YayınlarıKitabı okudu
Son söz....
Kimse suçlu değil. Hepsini kendim hazırladım. Ben bu dünyaya uyamıyorum.
Can İREN
Sayfa 293 - Çağrı YayınlarıKitabı okudu
Kimse suçlu değil. Bu dünyaya uyamıyorum.
Bu dünyaya uyamıyorum...
" Kimse suçlu değil. Hepsini kendim hazırladım. Kimse sorumlu değil. Nedeni: Bu dünyaya uyamıyorum." şeklinde bir mektup bırakıp siyanür dö potasyum alarak intihar eder.( Can İREN)
Sayfa 53 - Hayal YayınlarıKitabı okudu
Kimse suçlu değil. Bu dünyaya uyamıyorum.
Can İren (1941-30 Eylül 1967)Kitabı okudu