Can Yücel - Biraz değiştim
Alıştım,
Varlığını istemediğim tüm eksik yanlarıma,
Ve çokluğunu da yokluğunu da istemediğim bu iki arada bir derede duyguya alışıyorum,
Bir yanım bırak diyor bir yanım –ma,
Kesin değil!
Henüz tanıştım,
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
Tanıdığımı sandığım bana daha da yakınım artık,
Duvarlara anlatırken öğrendiklerim kendi
Gece Müziği
1.
Beş ay önce -bir gün orada çok kalmazdı ama - radyodaki işinden eve gece bir sularında geç bir saatte dönünce sıkı, sıkı örtülü perdelerin, yatak odasındaki komodinin dışında evi terk edilmiş bomboş buldu. Komodin üzerinde, eşi Leyla ile bir süre önce kadın erkek bir grup arkadaşıyla gittikleri piknikte topluca çektirdikleri
İnsanın zaman zaman yaraları ile tuhaf bir ilişkisi oluyor: Bitsin istiyoruz, kabuk bağlıyor mesela fakat kaşımaya devam ediyoruz. Bilerek. Ne tuhaf. Afşar Timuçin, "İyileşen yaraya ikide bir dokunmanın ne anlamı var?" diye bu yüzden sitem eder. Bu eziyeti ne kendimize ne bir başkasına yapmalı sevgili okur. Yaralar yaşandığıyla kalmalı.
Öğrenci yurdu
Çok kullanıldığı tavandaki lekelerden, ranza altı yazılardan belli olan öğrenci yurdunda farkettim bir şeylerin artık olmadığını. En son ne zaman misket oynadım, annem ne zaman salçalı ekmek tokuşturdu elime, babamın taşıdığı poşetleri ne zaman yırtarak açmaya çalıştım. Bunları düşünürken zamanının akıp gittiğini iliklerime kadar hissettim. Bir
Bu sabah yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum... İş gereği çıkacağım bi yolculuğa geç kaldım biraz dakika farkıyla.. ben geldiğimde başka bi arkadaşımı gönderdiler yerime.. bende çok sinir oldum tâbi.. bi kaç dakika geç kaldım diye hemen diğerini koydular yerime diye... Aradan 20 dakika bile belki geçmedim arkadaşımı aradım telefonu bir başkası açtı ve şu an hastanede olduklarını çok ağır bi kaza geçirdiklerini söyledi, kızın kendisi ağır yaralıydı diye telefonu onlar açmış... Demek istediğim başımıza gelen hiç bir şey tesadüf değil.. günde belki de milyonlarca kez bu tür durumlardan sıyrılıyoruz... Kötü görünen her olayın altında yatan gerçekleri bilmeden isyanı eksik etmiyoruz dilimizden.. galiba ölümü unuttuğumuz için tabiri caizse kendimizi tanrı ilan ediyoruz.. ben yaparım ben giderim diye diye asıl yapanı unutunca böyle ilahi ikazlara maruz kalıyoruz... Elbette çok üzgünüm ve suçluluk duyuyorum bugün aslında o ameliyat masasında ben yatıyor olacaktım ve bundan çıkarmam gereken bi ders var ama sırf birileri kendine gelsin diye birileri ziyan mı olacak? İsyan değil sadece acımdan ve cahilliğimden soruyorum bunu...
Allah bela gelmeden akıllanmayı nasip etsin hepimize..
Sadece demek istediğim Sevdiklerinizin kıymetini bilin.. her an kayda değer bile olmayan basit sebeplerden ötürü kaybedebilirsiniz.. ne olduğunu bile anlamadan çoktan herşey oluvermiştir...