1 Mayıs İşçi ve Emekçi Bayramı
Bugün aynı zamanda “Kendine Emek Verme Günü” olsun.. Yeni pencereler açma günü.. Çünkü; en çok neye emek verirsek, ona sahip çıkıyoruz.. Toplantılar, sunumlar, raporlar.. Yemek pişirmek, çocuğu okuldan almak, ders çalıştırmak, evi toplamak.. Markete gitmek, arabayı servise götürmek, çocuğun okul taksidini ödemek.. Bir günde tam 1440 dakika var.
1440 dakikamızın yüzde kaçını kendimize ayırıp, sadece birey olarak kendi isteklerimiz için emek harcıyoruz?
Bu kadar az emek verdiğimiz birine ne kadar sahip çıkarız?
Pınar olarak, Mehmet olarak, İnci olarak kendimize bu kadar az emek vererek; hayatımızın sorumluluğunu ne kadar üstlenir ve yaşamak istediğimiz “bizi” var ederiz?
Peki ya her gün sadece 60 dakikayı ayırsak? Neler değişirdi bugünkü bizde?
Bugün biraz sorsak mı kendimize;
“Ben hayatımın neresindeyim?
Gerçekten kendimi geliştirmek için, hayal ettiğim bir şeyi yapabilmek için zamanım yok mu?”
Çok vurucu 2 sorudur.
Ama inanın ki yaşam; kendimize sorduğumuz güçlü sorulara, dürüst cevaplar verme cesaretini gösterdiğimizde “gerçekten” başlar.
Kendimize emek verme günümüz kutlu olsun 🍀🙏 
Yeni Bir Pencere Aç
Beni burada arama anne
Kapıda adımı sorma
Saçlarına yıldız düşmüş
Koparma anne
Ağlama
Kaç zamandır yüzüm tıraşlı
Gözlerim şafak bekledim
Uzarken ellerim
Beni burada arama anne
Kapıda adımı sorma
Saçlarına yıldız düşmüş
Koparma anne
Ağlama
Kaç zamandır yüzüm tıraşlı
Gözlerim şafak bekledim
TAKSİM: İŞGALCİNİN KUTSAL MEKANI OKUYUN BAKALIM!
İçimizde "İşgalcinin uzantısı" bir güruh var. Bu güruh, ... . Bu zihin ve ruh yapısındaki güruh, her fırsatta TAKSİM'de olmak ister. Hatta bu devlete ve millete karşı giriştiği her hareketi da oradan başlatmak ister. Neden mi? İşgal Ordusunun komutanı Fransız General Louis
Zafer Temel (çocuk işçi)
Her sey görüldüğü gibi ağabey... Üstüm başım çalışmaktan darmaduman. Yalnızca bugün eve ekmek götüreyim bana yeter. Bugünü düşünüyorum, yarını değil. Bugün anam, babam, kardeşim doysun kâfi. Bazen sokakta beni dilenci sanıyorlar, para vermek istiyorlar kabul etmiyorum. Çalışıyorum diyorum, gülüyorlar. Evet, emeğime gülüyorlar. Yaşıtlarım parkta oynayıp, dondurma yerken ben uzaktan onlara bakıp sırtımda şu koca arabayı taşırken bana acıyarak bakıyorlar. Şimdi kalkıp para kazanmaya ihtiyacı olan çocuklara iş vermemelerini mi, açlığı mı, çocuk işçilere yapılan kötülükleri mi konuşayım yoksa senin Emek ve Dayanışma dediğin günü mü kutlayayım? Hepsi boş... Sadece biz çalışmak zorunda olan çocukları unutmasınlar yeter.
Bugün 23 Nisandı. Plazanın önünde ki parkta üç çocuk bir kartonun üstüne serdikleri ayakkabı, elbise vb eşyaları satmaya çalışıyorlardı. Parkın yukarısında ki okulda 23 Nisan şenlikleri hız kesmeden devam ediyordu. Belediye başkanın makamında küçük bir kız oturuyordu. Üstü başı ışıl ışıldı. Bir roman kahramanı değildim, zaten içinde bulunduğum durumda romandan bir alıntı değildi. Herşey acı bir şekilde gerçekti. Okula gidemeyen çocuk neden 23 Nisanı kutlayamıyordu? Veya 23 Nisan sadece okula giden çocuklara mı armağan edildi.😕 Okula gitmeyen, çocuk işçilerin 23 Nisanı neden yoktu veya bu çocuklar için eğitimciler, gerekli merciler neden bu çocukların da dahil olacağı bir kutlama yapmıyordu? Her 23 Nisan'da neden sadece okulda bu kutlama yapılıyor? 23 Nisanlar okullarda kutlanılmak zorunda diye bir yasa mı vardı? Neden fragman, film senaryo hep aynı? Neden ekleme, çıkarma veya bu bayramı daha iyiye taşımaya yönelik bir eylem yok! Makam koltuğuna her 23 Nisan'da neden bir 'öğrenci' oturulur. İşçi çocuğun makamda o gün yer almamasının gerekçesi neydi? Üstelik siyasetçi olmak bu ülkede eğitimden geçmezken 🤦♀️😕 Siz bugün okullarınızda neyi kutladınız bilmiyorum. Ama ben her 23 Nisan'da kutlamaya dahil olmayan çocukların işçi olma başarısını kutladım yine.!!
H.