Dimağımda buzlu bölmeler var
Zihnimde buzlu düşünceler
Buzlu bir kapının ardından bakar gibi hatırlamaya çalıştığım anlar var
Bir saat evvelini, bir gün, bir hafta, bir ay öncesini.
Babamın öldüğü günden kalma, yılan sinsiliğinde sancılarla
hislerimi anlatmaya çalışıyorum.
Yitirilmiş bir gerçeklik algısı derûnumdaki...
Bu yazan ben miyim? Yaşıyor muyum, yoksa hâlâ uykuda mıyım?
Her gün uyanan bedenin beraberinde bir ruh var mı taşıdığım?
Dimağımda buzlu bölmeler var
Bir ses var duyduğum, fısıldıyor kulağıma
Bu fısıltı beynimde hengâmeye dönüşüyor.
Sonrası gene buzlanma
Kayboluyor her şey bir anda.
Tekrar zorluyorum zihnimi bir dakika öncesi için
Gördüğüm bir rüyayı hatırlamaya benziyor bu.
Dimağımda buzlu bölmeler var
Kalbimin yangınının eritemediği, buzlu bölmeler...
Nasıl etmeli de ağlayabilmeli
Farkına bile varmadan?
Nasıl etmeli de ağlayabilmeli
Ayıpsız,
Liyakat Üzerine
“ Uzun zamandır bir liyakat ezberidir gidiyor. Her tür hastalığı aynı ilaçla yeneceğini zanneden güdük Türk aklının bir semptomu da bu.
Liyakat aslında basit bir kelime. Hatta bugün her türlü eksikliğin, hıncın, idealin, öfkenin, hayalin yüklendiği zavallı bir kelime.
Liyakat ne demek, neyi içerip neyi göz ardı eder, neyi dışarda bırakır bilen
06.02.2023
07.02.2023
Şu an Kahramanmaraş’a 200km kala bu yazıları yazmaya başladım. Daha afet bölgesine ulaşamadık ama neredeyse her yer afet bölgesi gibi olmuş. Tüm ülke buraya akın akın geliyor ama kar yağışı ve buzlu yollar yüzünden yol kenarları kaza yapan araçlarla dolu. Öyle anlar ki hiç kimseye hiçbir şeye durup yardım edemiyoruz. Kaybedecek tek bir