“Kader maddesini okumadığım kitap kalmadı, altından kalkamadım. Ne kadar kolaymış oysa; sonunda bıraktım kendimi kadere. Amennâ. Her yanım kaza belâ. Her belâda bir belî. Amentü billahî.”
Kırılıyordu, demek kalbi vardı ama bir kez kırılınca bir daha toplanmıyordu. Toplansa bile bir daha eskisi gibi olmuyordu ve kalp bu yüzden en fazla da cama benziyordu...
Kimsenin yazısı onunki gibi değil, kimsenin cümlesi o degildi. Onun cümleleriyle kırılırdı dünyanın sınırları, demem o ki herşey onun cümleleriyle biter yine orada başlardı.
... camın özü kum, kumun aslı taş. Ne camı kırmak ne de taşı horlamaktı niyetim.Taş ile camı birleştiren kalemin kalbine en evvel ben hamd ettim. Ama düştüm, camın kırılganlığına, taşın sertliğine. Camın tannânına taşın sessizliğine.
Masumiyetin tam ortasına bir damla kan düşmesi, hayatın bilindik cilvesi...
Sayfa 246Kitabı okudu
Bu da geçer diyelim mi? Bu da geçer diyelim..
En son, yağmurlu bir gecenin sapahında karşılaştım kendimle...
Sayfa 247Kitabı okudu
Ben neyim, diye geldimsede dünyaya, belli; ben neyim, diye diye gideceğim...
Sayfa 247Kitabı okudu
Bir ırmak, yatağından sessizce nasıl kayabilir?
Sayfa 245Kitabı okudu
Bir hayat kendisinin neresinde durur?
Sayfa 245Kitabı okudu
Oysa sen eserken ben dindimdi...
Sayfa 244Kitabı okudu
Varlığını inkar ederek baş edemem tehlikeyle...
Sayfa 244Kitabı okudu
Elimin üzerindeki damarlarda ömrüm düğümleniyor....
Sayfa 244Kitabı okudu
Nasıl bir çölüm şimdi ben ki her yağmur damlasını, daha bağrıma düşmeden kurutuyorum...
Sayfa 244Kitabı okudu