Asıl mesele her zaman olduğu gibi yalnızlık benim için. Tek başıma olmaya ve tek başıma düşünmeye alışkın olduğum için beynimin kendine göre bir akış hali var ve birileriyle beraberken onlar bunu takip edemedikleri için sıkılıyorum.
Sonuç olarak uzaklaşıp kendi dünyama çekiliyorum. Başta bu durum canımı sıkıyordu ama böyle daha mutlu olduğumu farkettiğimden beri açıkçası takmıyorum. Çevremdekiler de bunu kabullendi. Onlar konuşurken dalıp gidiyorum, hayallerime kaldığım yerden devam ediyorum ve gerekmedikçe diğerlerinin arasına katılmıyorum. Böylesi çok daha rahat