Seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum. Hani eskiden seni sevmenin, birbirimizi sevmenin; yeşil, gevrek bir tadı vardı. Seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir, orada mutlu mesut yaşardı. Bir şey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim Asuman'a söyleyeyim tarzında bir haberci telaşı olurdu. Bilmiyorum Asuman bilmiyorum. Kalbim bir kuyunun dibindeki suyun içinde nefes almaya çalışan bir gariban. Yukarı tırmanmaya çalışıyor ama ne yapsın; kuyunun duvarları düz, kuyunun duvarları ıslak.
- Bir Demet Tiyatro
Bir Küçürek Hikaye / Geciken Bahar
…kulpu kırık çini işlemeli fincandan bir yudum aldı ve düşündü. Bıkkınlıklar ve onca kötü yaşanmış, kırık çerçeveli, isimsiz kahramanlı, sayısız hikayeye rağmen (bu hikayelerin çoğu kendisine ait değildi) hayat denilen bazen kısa bazen de uzun ancak içini nasıl dolduracağımız konusundaki tasarrufun tamamen bize ait olduğu bir armağan belki de bir ceza olabilen bu derin muamma… Her şeye rağmen güzeldi. Kötü neticeleri gösteren tüm pencerelere rağmen deneyimlemek istiyordu: kokuları, renkleri, ışıkları, sesleri, fikirleri ve yaşama canlılık veren her şeyi. Biliyordu: Hayatın zıtlıklar üzerine kurulu olduğunu ve ancak bu şekilde bir manaya kavuştuğunu. Pencereden az ışıklı odasına dolan bahar havasını huzurla içine çekti. Gökyüzüne baktı. Hayat akıyor ve mevsimler geçiyordu… Yaşamak lazım geliyordu, her duyguyu minnetle kabul ederek ve bize göz kırparak birbiri ardına geçip giden sonra usulca kaybolan yıldızlara bakıp gülümseyerek…
“Neden olmadı?”
Nora özet geçiverdi. “Üstümde çok baskı vardı.”
“Bizi yaratan şey baskıdır ama. İlk başta kömürsündür, basınç sayesinde elmas olursun!”
Okur Takip Önerileri
Susarım, o kolay. Susmayı severim ben. Susmanın yarattığı etkiyi, karşımdakinin tüm silahlarını o suskunlukla nasıl etkisizleştirebileceğimi iyi bilirim. Susmak ilerletmez anı, oracıkta dondurur. Karşındaki ne yaparsa yapsın, ne kadar zorlarsa zorlasın, dayanıp sustuğun zaman donar her şey. Bir sonuca ilerlemez. Benim istemediğim bir sonuca ilerleyemez.
Sayfa 18
Cansu Özgür tekrar paylaştı.
“Bir şarkının, belli aralıklarla yinelenen en güzel yeri gibidir annemin gülüşü.”
Ah bu yaralar... Kaderimizi de o evlerde aldığımız bu yaralar yazmıyor mu? Bizi diktatör, lider, kahraman yapan da; kâşif, mucit, dünyaca ünlü edebiyatçı, besteci, ressam yapan da; bir cani bir katile dönüştüren de; ezilen, reddedilen, sevilmeyen, dışlanan, hep terk edilen, ayaklar altında çiğnenen yapan da; merhametli, şefkatli yapan da işte bu yaralar...
Sayfa 15
224 syf.
6/10 puan verdi
