"Demokratikleşme" denen şeye artık gülmüyorum bile; bu lafın tatsız bir şakadan hiç farkı yok.
Yalvarmak insanı açgözlü yapar.
Faşizmin ve zorba yönetimlerin kabullenilmesi, faşizmin ve zorba yönetimlerin kendisinden çok daha kötü, çok daha trajiktir.
Nasıl öğretmen olunur? Başlangıçta normal de olsa, bütün bir yaşam boyunca okulun duvarları arasına sıkıştırılan bir beyin, ister istemez zamanla körelir.
Kendini Tanı
Kendini tanımak, ulaşılması gereken bir hedef değil, tutulması gereken bir yoldur. Yaşadığımız sürece sınırlar geri çekilir. Hiçbir şey, içimizde yanan ateşin çekirdeğine yaklaşma çabasından daha değerli olamaz.
Okul çocuklara gardiyanlık yapan bir kurumdur (ana- babalar çalışırken onları gözetim altında tutar); toplumsal- iktisadi makinenin işlemesi için gerekli olan bilgileri onu öğretir, itaati aşılar, eler ve rolleri dağıtır.
Bir yığın insan susmayı, zil sesi ile birlikte düşünmeyi, kendisinin aptal olduğuna inanmayı okulda öğreniyor.
Şimdi sevimli, disiplinli, terbiyeli ve mutlu görünen öğrencilerin hemen hemen tümü ileride olay çıkarmamak için yerlerde sürünen korkak yetişkinlere dönüşecekler.
Bizler geleceğin ölüleriyiz.
Her yerde, dünyanın bütün enlem ve boylamlarında okullar aynı kuralları uyguluyorlar: Önce seni yaşıtlarınla birlikte bir sürüye sokuyorlar, sonra da birisini dinlemek zorunda bırakıyorlar, oysa bu insanı sen seçmedin, o da seni seçme hakkına sahip değildi; bu insana, çeşitli yollarla senin kafana bir şeyler sokması için para veriyorlar; senin kafana nelerin sokulacağına da devletler karar veriyor, aynı devlet diplomalara bakarak sana toplum içinde verecekleri yeri saptıyor.
Güçlü olanın gerekçeleri, haklı değildir.
Öğretmek, konuşmak demek değildir.
Eğitim bir görev değil, bir haktır.