“Gönüldeki koca boşluğu, aklı loş olan anlar. Mertebe değil, bu bir ertelemedir esasında. İçerideki boşluğa seslendikçe büyür insanın kendi sesi. Boşluktandır zan altında kalışı ve kendini bir büyütecin merceğinden izleyişi. Büyük değil, küçücüğüz ya hepimiz ve en basitiyiz ya evrenin aslında… İçindeki evrene bağırır gibi seslenince kendine, şaşıracağın tek şey kendi duruş halinin değil, içinin kocamanlığıdır bana göre..”
Diyorum kendime, demek ki:
Dünle bugünün farkı
Bir telefon ucu
Bir pencere dışı
Ben dünken yok
Bugünken varsam
Mesafeler güzel
Mesafelerin aslı sevilesi
Ben değilim mesafe
Mesafe bize ait olmayan bir evde olmaktı sadece.
Ne fark etti hayat
Seni bana ekleyince?
Seni oldurmuşken
Beni yormuş kendince
Sen su koyvermişken
Ben bir bardak su dökmüşüm yerlere.
Ne fark etti hayat
Seni sevince
Aynı yere büyümüşüz
Farklı evlerde!
Sayfa 43Kitabı okudu
“Dün.
Öylece yani.
Birdenbire
Boşluğa düşer gibi, sarı bir sessizliğin içinde
Granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
Şehrin boşu boşunalığına içerlerken
Bırakmışım son nefesimi kaldırıma..
Bitmiş, Öylesine yani.
Birdenbire..”
Kaç kere gittim senden? Kaç kere geri geldim. Sen bir gittin ki; yoksun artık!
“İç burkulmasında kendi kıskacına takılan insan; her yer artık iki boyutlu, her yer iki kıskaç. Kendi zorundan nasıl kurtarırsın kendini..”