"gar be to aftadam naz-ar,
çeh re be çeh ruberu"
seninle yüz yüze geldiğimiz an bakışımda, gözlerimde hareler canlanır.
Sen gelmez oldun....
Deyirdin baharda görüşerik biz,
Bahar geldi, getdi sen gelmez oldun.
Daşlaramı deydi sındi ehdimiz?
Aylar geldi, getdi sen gelmez oldun.
Deyirdin qapına qonaram quş tek
Quşlar ceh-ceh vurdu sen gelmez oldun.
Yaşamaq eşqile vecde gelerek.
Quşlar yuva qurdu sen gelmez oldun.
Sensiz döne- döne yollara baxdım
Gözlerim qaraldı sen gelmez oldun.
Ay menim taleyim, ay menim bextim,
Söyle,bu ne haldı sen gelmez oldun.
Medine Gülgün
Ceh Guevara
“Ne kadar farklı olursa olsun; sana ait olmayana tenezzül etme ve ne kadar basit olursa olsun senin olandan asla vazgeçme.”
Baba tahirê ûryan.
Eger destêm bighê çerxa felekê
Ezê gelek tiştan bipirsim ji wê:
“Te bi yekî dayiye sed nîmet
Bi yê din jî nanê ceh tevî xwînê!!!
Bayram..
Sonra o çok sevdiğimiz teyzelere bayramlaşmaya gideriz. Teyzecik birazcık fazla samimi olmasından ötürü yanaklarımı sanki yüzümü yeniden yıkamışçasına havluya gerek duyacak kadar ıslak öper. Tedbir olsun diye yanaklarımı bu hamleden korumak amacıyla saçlarımı ortadan ikiye ayırır ve iki yana bırakırım. Zafer kazanmış edası ile bir de saçlarımın suratımı teyzenin tükürüklerinden koruyacağına güvenerek emin bir şekilde gider teyzenin elini öperim. Teyze saçlarımı iki eliyle kulaklarımın arkasına öteler ve der ki: "Gızım çeh şu saçlarıın öpemiyem."
"Her zilletin elbette bir izzet var içinde
Seyr et Çeh-i Kenan'ı ne devlet var içinde"
*Şeyh Galip*
Ay dayê rebenê dayê
Dikim nakim li hev naye
Ez ji kerba ketim tayê
Wekî pêla li ber bayê
Kerê xelkê ji ceh têr e
Hespê min bi hesreta kayê.."
Camûs=manda
Cangorî=fedai,şehit,kurban
(şehit=pakrewan,şehîd,cangorî)
Canhêştir=zürafa
Hêştir=deve
Canik=hanım
Carcarok=yaygaracı
Carecar=yaygara
Cax=parmaklık,korkuluk
Cebar=kırıkçı
Ceh=arpa
Cehnî=tay
Cejn=bayram
Her zilletin elbette bir izzet var içinde
Seyr et Çeh-i Ken’ân’ı ne devlet var içinde
Şeyh Gâlib
Ceh Guevara
“Tek amacım, gittikçe soğuyan bu dünyada üşüyen halkların ısınabileceği, paylaşılan ateşler yakmaktı”
Küreselleşme ile beraber postmodern toplum örgütlenmeleri ulusal aidiyetler bir tarafa bırakırken, imanın oluşturduğu biraradalığı da sınırlayıcı ve dışlayıcı bulmakta. Sadece ulusal ya da dini aidiyetleri değil, erkek-kadın kimliklerini de aradaki farkı belirsizleştirip yok saymaya çalışmaktadır. İnsanın yersiz-yurtsuzlaştırıldığı bu düzlem, erkeği ve kadını da belirsizleştiriyor. Dahası artık kadın yoktur, salt -ne olduğu fazlasıyla soyut olan!- insan vardır. İşin daha kötü ve Müslümanlar açısından vahim tarafı ise,başörtüsü ile kamusala dâhil olmaya çalışan, kamusalı varlığının ifade olunduğu mekân olarak addeden insanların fazlasıyla türemiş olmasıdır. Belki de kamusalın o baştan çıkarıcı davetine icabet etmek için onca başörtüsü eylemini yapmamak gerekiyordu.
Ya da Zaman’ın/Dehr’in yazgısına boyun eğip imtihanımız üzerine hakiki anlamda düşünme ceh-
dine girmemiz gerekiyor. Hiç kuşkusuz, yazgımız
son sözü söyleyecektir ve varoluşumuzun en yalın
hakikati olan bu sözü, çocukların ‘yapıldığı’nı sananlar anlamayacaklar.
Erdal Kurgan