Cemil Meriç

hakikat, kaderin imzasız mektubu.

kütüphanene dön, yani kitap
ol, aydınlan ve aydınlat.”

“Bazen bir kuyuya benziyor hayat;
kör, pis, zehirli bir kuyuya. Boğuluyorum,
ölüme koşacak mecalim kalmıyor, kimseyi
görmüyor gözüm. Sevdiklerim
yabancılaşıyor. Kitaplar tuğla oluveriyor
birden. Dostlarımın sesini tanımıyorum.
Varlığım bir tele asılıyor. Bir kâbus bu,
bir hastalık...

Dilini unutan bir nesil,
yabancı dili nasıl sevsin?

Kitap bitmeden para
vermiyorlardı, kitap bitmiyordu..

“Ben seni tanıdıktan sonra
yaşamaya başladım..

Bütün hayatı
vermekle geçti; bilgisini, zamanını,
kalbini. Başkalarında ya adı, başkaları
için yaşadı.