Cemil Meriç

Kendini okuduğu romanlardan hiçbirinin kahramanına benzetemiyor,
acıları edebiyata girmeyecek kadar bayağı da ondan mı?

"Acıları dev aynasında büyüten rezil bir hassasiyetim var."

"Bazen bir kuyuya benziyor hayat; kör, pis, zehirli bir kuyuya. Boğuluyorum, ölüme koşacak mecalim kalmıyor, kimseyi görmüyor gözüm. Sevdiklerim yabancılaşıyor. Kitaplar tuğla oluveriyor birden. Dostlarımın sesini tanımıyorum. Varlığım bir tele asılıyor. Bir kâbus bu, bir hastalık."

"Unutma ki tavan arasında yaratacağın büyük sanat eseri, milyonların şuurundaki zinciri kırabilir..."

"İnsanlık daima daha kötü oyuncaklar peşinde koşan bir çocuk."

Neleri hatırlıyoruz, niçin hatırlıyoruz?
intihalarımızın kaçta kaçı şuura intikal ediyor?
Hatırlayıp hatırlamamakta hür müyüz?

Yarım asır siyasî bir partinin şiarı olan inkılâpçılığı peygamberlerin vasfı gibi göstermek, zihinleri teşevvüşe sürüklemekten başka neye yarar?