gece, gül bahçesinde, ararken seni,
gülden gelen kokun sarhoş etti beni,
seni anlatmaya başlayınca güle
baktım kuşlar da dinliyor hikayemi.
sevgili, seninle ben pergel gibiyiz:
iki başımız var, tek bir bedenimiz.
ne kadar dönersem döneyim çevrende:
er geç baş başa verecek değil miyiz?
Okur Takip Önerileri
her hali, her tavrı bir başka türlü zarif. sonra Yarabbim, ya fikri, ya hali, hepsinin ilham kaynağı olan o ruh, o kıymetli ruh… o ruh, o ruh ki beni şiir ve güzelliğiyle kendimden geçiriyor. ölünceye kadar onun yanında yaşamak ve ölünceye kadar sesini işiterek, onun sözlerini dinleyerek vakit geçirmek ne emsalsiz, ne daha hiç kimse için gerçekleştirilmemiş derin bir saadet olsa gerek!
ya neler bilmiyor Yarabbim! akşama kadar bizi ne sözlerle minnettar etmişti, bir kere bilmediği şey yok… sonra o tatlı, o sarhoş edici konuşma edası, özellikle her cümleyi o ruhu okşayan güzel bir anlamla süsleyen o belagat, hepimiz şaşırdık ve mest olduk.
bu fani güzergâhta edebi olmaya layık ne kadar saniyeler vardır. gökyüzünde seherin renkleri, yeryüzünde yaldızlı bir sabah, çiçeklerden bir gelin odası, kuş sesleriyle alkışlanan ilk aşk busesi edebi olmaya layık değil midir?
insan derin hayaller içinde kaybolup gittiği zaman hiçbir kelimenin tarif edemeyeceği -ruha karşı şimşek gibi açıldığı anda biten- edebi bir tebessüm, sonsuza dek sürmeye layık olamaz mı? zavallı hafıza! günden güne yok olduğunu hissettiğimiz vücut denilen şu toprak yığıntısının üzerinde durmadan sonsuzluk için çalışır durur… hüzünlü bir bakışı senelerce muhafaza eder… bir sözü, bir tebessümü yıllarca saklar… etrafından baş döndürücü bir hızla geçen bütün hatıra ve tesirleri hemen tutmaya çalışır. bu tahammülü aşan çabayla bütün kuvvet ve takati kaybolunca bize ümit veren istikbal biter; hayatımıza eşlik eden mazi, unutuşlar deryası içinde kaybolur. o zaman ölümcül şekilde yaralanmış bir asker gibi bizi mezarın kapısında bırakarak hizmetini terk eder.
Sayfa 45Kitabı okudu
