Üç bölüm, üç acı. Ağır, mutlu sonla bitmeyen bir hikaye. Bozkırda, Isık Gölde, Mujunkum’ da geçen kurtların, insanların hikayesi. Akbar, Abdias ve Boston’un yaşadıklarını anlatıyor. Akbar yavrularına ve eşine bağlı bir anne. Bazen yavruların çektiklerini dinliyorsunuz bazen ise abdiasın Tanrıyla, papazla, kaderle, hayatla olan çekişmesini. Kader diyor, kadere inanıyor. Son bölüm...son bölüm de iyiler de var kötüler de, dünya resmen ikiye ayrılıyor, insanlar kendi aralarında günahlarına göre tasnif ediliyor. Boston’un iyi bir insan olmasıyla başlayıp hayatının namlunun ucunda devam etmesiyle, Akbar ile arasında geçen mücadeleyle devam ediyor. Hayat iyi bir insan olsa da insanların son raddeye geldiği zaman sınırlarını aşabileceğini gösteriyor ona ve bambaşka bir insan oluyor. Namlunun ucunda kan oluyor, dünya dönüyor ve Isık göl bir anda kan gölü oluveriyor. 3 ayrı hikayeyi şöyle sonlandırıyor Aytmatov: “Yaşamak arzusu doğup doğup ölüyordu içinde...” çünkü yaşamak artık onun için bir alev alev olmuş cehenneme dönüşüyor. Pişmanlık da, intikam da, iyilikte içinde bir dünya oluyor.
