İbn-i Kuteybe nakleder ki bir gün Hazreti Ömer yolda giderken oyun ile meşgul birtakım çocuklara tesadüf eder. Zamanın halifesini görünce hepsi oyunu bırakıp birer tarafa savuşurlar. "Abdullah bin Zübeyr" dahi bunların arasında imiş. Yalnız o kaçmaz, durur.
Cenâb-ı Faruk bu zeki çocuğa gülümseyerek şu suali yöneltir:
- Arkadaşların kaçtılar da sen onlarla beraber niye koşmadın?
Abdullah derhal şu cevabı verir:
- Ey müminlerin emiri! Kendi aleyhimde bir şüphem yoktur ki sizi görünce kaçmaya lüzum göreyim. Geçtiğimiz yol da dar değildir ki sizi rahatsız etmemek için bir kenara çekilip durayım. Ne kaçtım, ne çekildim. İşte iltifatınıza da nail oldum.
Sayfa 14 - Hece Yayınları, 2. Baskı