Uzun sürüyor uykunun gelip, beni bana unutturması..
Birbirimizden hep uzağız. Her gece birlikteymiş gibi yatıyoruz. Hep birlikte olmak istiyor gibi yatıyoruz.
Sanki bir eşyayım. Konuşup, fısıldaşıp, istedikleri yere koyuyorlar beni.
Onların dünyasında iniş çıkışlar bu denli büyük değil. Onların dünyasında coşku delilik derecesine varmıyor. Onların dünyasında bunalım ölüm korkusuna, belki de ölüm isteğine dönüşmüyor... Duygusal coşkular yemek gibi beslemiyor onları. Onlar işlerine inanmış. Onlar "başkaldırmayı" savunurken, belli bir düzenin akışındaki yerlerini korumaya çalışıyorlar. Onlar, dolmuşa biner gibi evlenip, iner gibi boşanmıyor.
Geceleri anneme sokulunca hem soğuktan korunuyorum, hem de yalnızlıktan.
Bu sevgide tüm sevgilerim, sevebilme gücüm var. Gelecekteki sevgileri de yaşar gibiyim. Geçmiştekileri de.
Daha güzel yaşam diye bir şey yok. Daha güzel yaşamlar ötelerde değil. Daha güzel yaşam başka biçimde değil. Güzel yaşam burada...
"Yakında sen de gömüleceksin sessizliğe...”
— Nedir burada “sessizliğe gömülmek?”
— Ölüm.."
Neden dost olmadan, erkek-kadın, karı-koca olmaya çabalıyoruz?
İntihar düşüncesi peşimi bırakıyor. Çoğunluk gibi doğal ölümü bekleyeceğim.
Bir kitapta okumuş, bir filmde izlemiş gibiyim beraberliğimizi.
Sanki güzel bir ölü gövdeyle öç almak istediğim insanlar var. Karşı çıkmak istediğim evler, koltuklar, halılar, müzikler, öğretmenler var. Karşı çıkmak istediğim kurallar var. Bir haykırış! Küçük dünyanız sizin olsun...
Uyuyamıyorum. Kafamın içinde durdurulmaz bir düşünce akımı var.
Bazı Kitaplar, gerçek yaşamdan daha duyarlı, daha büyük boyutlara götürüyor beni.
— Niçin gelmiyor?
— Gelecek.
— Artık gelsin. Ben öldüm..!