-.04.24
Bir "veda" gecesiydi
Kulağımda uzaktan onun sesiydi neşelenen
Bir buluşma günüydü
Yine kulağımda onun sesi
Sende yaşayan biri
Birde gözleri var
Ah onları anlatamam
Ben orda takılıp kaldım
Sana "seni seviyorum" diyememek ne kadarda acı verici sevgilim.
Bir sıradan gündü yalnız hissettim
Uzaktım senden aldın beni kendinden
İstemedin nasıl da görmedin beni
Sende ölmek isterken
Artık seni her düşlediğimde elimde bir şişe
Seni her sevdiğimde elimde bir şişe
Nasıl da sevmedin beni
Şimdi artık çok sadeyim
İçimde bir şehir
Sana bahsettiğim o nehrin başındayım
Bekleme sevgilim
Yeni bir gün yok.
Hatıralar acı verici şeylerdir.
İnsan Neyle Yaşar?
“Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder.” diyor Tolstoy. Çünkü iyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Hatıralar acı verici şeylerdir. Çünkü hatıra olmuş şey, muhtemelen bir daha hiç yaşanmayacak kadar uzaktadır.
KENDİNİ ÖZLEMEK
Aslında insan, fark etmeden de olsa en çok kendini özler. Ben özlemi, öylesine derindir ki insanın, yaşadığı anın yani şimdiki zamanın içinde bunu tatmin edebilmesi için çok ciddi bir farkındalığa sahip olması gerekir. Eğer bu farkındalığımız yoksa andan tat almamız çok zordur. Bu yüzden beklentilerimizi ve umutlarımızı geleceğe yöneltiriz.
Kız kardeşimin düğününden bir sahne, tamam mı?
İşte orada, içki içiyor evlendiği için pişmanlık duyuyor. Bu üçüncü, dikkatinizi çekerim.
Annem o kadar kıskanıyor ki saçlarından yılanlar fışkırıyor.
Ben ise mükemmel, diyorum.
Burada üç tane kadın arketipi var.
Kutsal fahişe, kusura bakmayın, Medusa ve ben.
Ben kimim? Hangi arketipim?
bu ülkede geleceğimi belirleyen şeyin bir kağıt parçası olması çok acı verici
bir yidliz cizin kagida, hergun ustunden gecin. uzun sure biyunca yapin bunu ilerledikce dahada bastirarak cizin o yildizin ustunu. sorna aliskanlik olmusken yildiz cizmek sizin icin bu anda silin o yildizi. silin gitsin. artik sevmiyor o yildiz sizi. artik sizin yildiziniz degil. artik baskalarinin yildizi o. belkide hic sizin olmadi. bakin o yildizin izine. onun icin harcadiginiz gunleri dusunun. onu cizmeye ozenle ugrastiginiz günleri. izi ama artik yildiz yok. ama iz var. ne kadar bastirirsan bastir gecmiyor o iz. unutuyorsun sorna o yildizin oldugu kagidi. koyte bir kosede duruyor. zaman geciyor aradan yildizi unutmussun karsina cikiveriyor bi anda. buluyorsun o yildizi. buluyorsun ama izini. buluyorsun ama hatirasini acisini. iz gecmis mi? herseye iyi gelen zaman izini gecirmismi o yildizin? gecirmemis. zaman herseye iyi gelir mi o halde? zaman herseyin ilaci midir? zaman bize baska sayfaya bambaska bir yildiz cizmemiz gerektigini ogretiyor. ama icinden bi ses diyorki ya izi kalırsa? ya bu yildizda benim yildizim olmazsa? garip belki o yildizda gidecek izi kalicak, belki daha derin daha aci verici. ama karsimizda yuzlerce bos sayfa var. ama izler var. ama biz variz. kafamizdakiler var. unutmak diye bir sey yoktur ki. kafamizi surekli kurcalayan bir sey nasi hatirlamayiz? kafamizda o yildizin biraktigi iz hep orada kalırmı? evet artik o yildizi sevmiyorum. evet artik benim yildizim degil, kabullendim. ama izi gecsin istiyorum. silmek istiyorum. ama cok bastirmisim kalemimle. o kadar cok bastirmisim ki arka sayfalara gecmis yildizim. en derinine saplanmis. en derinde bir yerde kucuk bir iz.
Dünyalar arasında bir ruh taşıyan Rahibe Siren. MÖ 480 dolaylarında Xanthus, Türkiye'den Likya mezar kabartması.
Ölüm Kapısı
Ölüm anında, insan ruhu ters bir gebelik yolculuğuna başlar, gebelik aşamalarından geçerek bilinçsiz dişil zihnin en derin ilkel köklerine iner ve bu sayede Büyük Ana'nın Dünya Rahmi ile tekrar birleşir. Oradan,