"Unutmak hatırlamaktan daha kolay. Çok daha az acı verici."
Sayfa 370Kitabı okudu
Kız kardeşimin düğününden bir sahne, tamam mı?
İşte orada, içki içiyor evlendiği için pişmanlık duyuyor. Bu üçüncü, dikkatinizi çekerim.
Annem o kadar kıskanıyor ki saçlarından yılanlar fışkırıyor.
Ben ise mükemmel, diyorum.
Burada üç tane kadın arketipi var.
Kutsal fahişe, kusura bakmayın, Medusa ve ben.
Ben kimim? Hangi arketipim?
Kolay gözükse de, bir süre sonra çok sıkıcı ve acı verici hale geliyor. Hiçbir şey yapmamak ve sıkılıp kendimi eleştirerek saatlerce burada yatmak aslında o kadar da kolay değil.
bu ülkede geleceğimi belirleyen şeyin bir kağıt parçası olması çok acı verici
Uyanıyorum ve uyanmakla birlikte çok şiddetli bir acı, korku, kaygı, utanç yaşıyorum, bu nedenle gözlerimi açmadan yeniden uyumaya zorluyorum kendimi ki her uyandığımda o dehşet verici hisle yeniden karşılaşmaktayım, bu da çok çaresiz hissettiriyor bana kendimi.
Sayfa 119
“Bazı durumlarda ölüm en iyi tedavidir. Bir hayat ölümden daha kötü olabilir ki ölüm -görünüşler her ne olursa olsun- çok seyrek olarak tatsız bir deneyim oluşturur. Öyleyse yaşayanlara acıyın, ölenlere asla. Bu, bir şeylerin kendi başlarına iyi ya da kötü oluşu sorunu benim dünyamda mevcut değildir. Gerekli olan iyidir, gereksiz olan kötü. Sizin dünyanızda ise hoş olan, zevk verici olan iyidir, acı verici olan da kötü.”
...bundan yirmi otuz yıl önce Avrupa toplumunda beliren etik ve duygusal boşluğun bundan faydalanmak isteyen faşist diktatörlere açık bir davetiye çıkardığını anımsamamız yeterli olacaktır.
Durumu düzeltmek için bir şey yapılmadığı takdirde boşluk ve güçsüzlük halinin yarattığı en büyük tehlikelerden biri de er ya da geç acı verici bir endişe ve çaresizliğe dönüşerek amaçsızlığa ve insan olmanın getirisi olan o çok değerli özelliklerin önünün kapanmasına yol açacak olmasıdır. Bunun sonuçları kişilerin psikolojik olarak küçülüp yoksullaşmaları yahut yıkıcı bir otoriter rejime boyun eğmeleridir.
Çocukluğun Soğuk Geceleri
Herkese Merhaba
Bugün sizlere 
Tezer Özlü kaleminden 
Çocukluğun Soğuk Geceleri kitabının yorumu ile geldim
Mayıs ayının sıradaki kitabı ile sizlerleyim. 1980 yılında yayımlanan 65 sayfalık kısa ama derin cümleler içeren bir kitap.
Edebiyatımızın “gamlı prenses”i .
Çocukluğun Soğuk Geceleri, Tezer Özlü’nün ilk romanı. Yaşamının başlangıcını bizlere sunduğu, çocukluk
Aslında aşk; lezzetli ve haz duyulan bir şeydir. Ancak öyle bir hal oluşur ki, ölüm denilen olay ile, haz ve zevk alınan şey, hemen acı ve üzüntüye dönüşmekte, bizzat elem verici olmaktadır. Bu durum öyle bir hâle gelir ve âşık olan kimse öylesi bir arzuya kapılır ki, kendisi aşk ile ve kavuşmayla ulaşamazsa, kalbe bir çok ezâ ve acı gelir, bundan dolayı elem duyar. Hatta denebilir ki, sadece bu bir tek durum bile, ölen kimsenin azâb nevilerinden sâdece bir tanesidir. Ayrılık!..
Sayfa 208Kitabı okuyor
bir yidliz cizin kagida, hergun ustunden gecin. uzun sure biyunca yapin bunu ilerledikce dahada bastirarak cizin o yildizin ustunu. sorna aliskanlik olmusken yildiz cizmek sizin icin bu anda silin o yildizi. silin gitsin. artik sevmiyor o yildiz sizi. artik sizin yildiziniz degil. artik baskalarinin yildizi o. belkide hic sizin olmadi. bakin o yildizin izine. onun icin harcadiginiz gunleri dusunun. onu cizmeye ozenle ugrastiginiz günleri. izi ama artik yildiz yok. ama iz var. ne kadar bastirirsan bastir gecmiyor o iz. unutuyorsun sorna o yildizin oldugu kagidi. koyte bir kosede duruyor. zaman geciyor aradan yildizi unutmussun karsina cikiveriyor bi anda. buluyorsun o yildizi. buluyorsun ama izini. buluyorsun ama hatirasini acisini. iz gecmis mi? herseye iyi gelen zaman izini gecirmismi o yildizin? gecirmemis. zaman herseye iyi gelir mi o halde? zaman herseyin ilaci midir? zaman bize baska sayfaya bambaska bir yildiz cizmemiz gerektigini ogretiyor. ama icinden bi ses diyorki ya izi kalırsa? ya bu yildizda benim yildizim olmazsa? garip belki o yildizda gidecek izi kalicak, belki daha derin daha aci verici. ama karsimizda yuzlerce bos sayfa var. ama izler var. ama biz variz. kafamizdakiler var. unutmak diye bir sey yoktur ki. kafamizi surekli kurcalayan bir sey nasi hatirlamayiz? kafamizda o yildizin biraktigi iz hep orada kalırmı? evet artik o yildizi sevmiyorum. evet artik benim yildizim degil, kabullendim. ama izi gecsin istiyorum. silmek istiyorum. ama cok bastirmisim kalemimle. o kadar cok bastirmisim ki arka sayfalara gecmis yildizim. en derinine saplanmis. en derinde bir yerde kucuk bir iz.
Bütün bu yüceltmeler ve tahtından indirmeler çok yorucu, tüketicidir. İdealleştirme aşaması iyi hissettirse de değersizleştirmenin etkileri acı verici ve karmaşıktır. Ebeveynlerimizin ilk yıllardaki başarısızlığının yarattığı hüsranın bir yansısını yaşamış gibi oluruz; aynı derecede ezicidirler. Ama yine de, gerçek umut ancak bu hüsranın içinde bulunabilir. Her şeye gücü yeten, sizi kurtarabilecek bir Başkası ümidi yere çakıldıktan sonra aslında istediğinizin fakat ulaşmaya güç yetiremeyeceğinize inandığınız şeyin ne olduğunu kavrayabilirsiniz. Kendi iyiliğinizi uzansanız tutabilirsiniz. İdolün düşüşüyle idealleştirmenin büyüsü yerini sadece kısa süreliğine gerçekliğe bırakır; neredeyse yakalayabileceğiniz kadar yakındır. Derken bir kere daha onu imkansız diye uzaklaştırır ve kifayetsiz bir yeis içine düşer, tüm gücünüzü yeni bir Başkası'nın ellerine teslim edersiniz. Velev ki... Sevgili okur, bir kez daha divana buyurmaz mıydınız?
Sayfa 126Kitabı okudu
Dünyalar arasında bir ruh taşıyan Rahibe Siren. MÖ 480 dolaylarında Xanthus, Türkiye'den Likya mezar kabartması.
Ölüm Kapısı
Ölüm anında, insan ruhu ters bir gebelik yolculuğuna başlar, gebelik aşamalarından geçerek bilinçsiz dişil zihnin en derin ilkel köklerine iner ve bu sayede Büyük Ana'nın Dünya Rahmi ile tekrar birleşir. Oradan,