Veda
Hani, o bırakıp giderken seni
Bu öksüz tavrını takmayacaktın?
Alnına koyarken vedâ busemi,
Yüzüme bu türlü bakmayacaktın?
Hani, ey gözlerim bu son vedâda,
Yolunu kaybeden yolcunun dağda,
Birini çağırmak için imdada
Yaktığı ateşi yakmayacaktın?
Gelse de en acı sözler dilime,
Uçacak sanırım birkaç kelime...
Bir alev halinde düştün elime,
Hani, ey gözyaşım akmayacaktın?
(ORHAN SEYFİ ORHON)
Veda Şiiri
Hiçbir şey değişmez korkma
Dolmabahçe'deki Saat Kulesi durmaz mesela
Marmara Denizi küsüp İstanbul'a
Alıp sularını gitmez dilini bilmediği uzaklara
Ama ben gidiyorum
Her sabah yüzümü sıcacık öpen
İstanbul güneşi
Bir süre yatağım boş
Doğduğunda beni bulamazsan şaşırma
Duyamam sesini, çağırma beni bir süre
Her sabah söz verdiği saatte doğan
Selamımı alan İstanbul güneşi
Ceyhun Yılmaz
Size anlatmaya mecbur olmadığım bazı esbaplardan dolayı terk-i hayat mecburiyet gördüm.
Sayfa 129 - Beşir FuatKitabı okudu
...ve edebiyatla da yakından ilgilenmeliydi...
Sayfa 150Kitabı okudu
Oğuz Atay
...beni hemen anlamalısın,
çünkü ben kitap değilim,
çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz,
yaşarken anlaşılmaya mecburum,
ben Van Gogh resmi değilim,
öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız...
...
Sayfa 103Kitabı okudu
...düzenin şart koştuğu iki kutbun ortasında kalan ve her ikisine de ait olmayan o ince sınırda durmaya ve bu sınırın dilini üretmeye çalışıyor...
Sayfa 93Kitabı okudu
Einstein'den Mileva'ya Mektup
Sen yanımda olmadığında sanki ben tam olarak kendim değilmişim gibi geliyor bana.
Sayfa 23Kitabı okudu
Sizlerden çok şey öğrendim. Ama bu öğrendiklerim pek işe yaramayacak. Çünkü hepsini bir çantaya kilitledim. Mutsuz bir şekilde. Artık ölebilir miyim?
İnsanın aslı, özü, gerçek ve kalıcı kişiliği Ruh'tur. Ruhsuz beden, kesilen kol, bacak gibi cansız bilinçsiz et, kemik yığınıdır.
Sanmayınız ki, sakın ben ölmüşüm gerçekten, vallahi siz de kaçın buna ölüm demekten. Ben bir serçeyim ve bu beden benim kafesim. Ben uçtum o kafesten, rehin kaldı bedenim.
Bir adamın filozof olup olmadığını bilmek için bulunduğu memleketi dikkate almaktan ziyade yaşadığı asrı görmek lazımdır.
Bu yüzden intihar bir susuş değil, bir sesleniştir. Bir varolma biçimidir. Duyacak kimse yoksa, intihar da yoktur. Ölüm vardır yalnız ve yenilgi.
Öldüğümde; üzerimde güneşli Nisan ayı. Yağmurda ıslanmış saçlarını sallarken, kalbi kırık bir şekilde üzerime kapanmış olsan bile, aldırmamalıyım. Huzur bulmam için, yağmur dalları eğdiğinde, yapraklı ağaçlarınki gibi bir huzur. Ve senin şimdi olduğundan, daha sessiz ve acımasız olmalıyım.
Eğer Tanrı bana birazcık can verse, basit giyinir, yüzümü güneşe çevirir, sadece vücudumu değil, ruhumu da tüm çıplaklığıyla açardım. Tanrım, eğer bir kalbim olsaydı nefretimi buzun üzerine kazır ve güneşin göstermesini beklerdim.Gökyüzündeki aya, yıldızlar boyunca Van Gogh resimleri çizer, Benedetti şiirleri okur ve seranatları söylerdim.
İnsan aşktan vazgeçerse yaşlanır. Başkaları durduğu zaman yürümeye devam ederdim.Başkaları uyurken uyanık kalmaya gayret ederdim. Başkaları konuşurken dinler, çikolatalı dondurmanın tadından zevk almaya bakardım.