"Aynı evrende yaşamamalı cellatlar ve çocuklar; ya ölmeli cellatlar ya da hiç doğmamalı çocuklar."
Bazı çocuklar o kadar bile şanslı değil. Aynı evde yaşıyor cellat bile denemeyecek şahsiyetlerle. İçim titriyor. Kanımın damarlarımda akmadığını hissediyorum o görüntüleri izlediğimden beri.
Dilerim toprak bile kabullenmesin öldüğünüzde leşlerinizi. Demek ki yetmiyormuş her babanın gölgesi ve her annenin ayakları altında değilmiş cennet.
Kelimelerin yetersiz kaldığı yerdeyim. Edeceğim bütün küfürler yetersiz kalır.
Nasıl bir döneme geldik Ya Rabbim!
Yorgunluk hissediyorum damarlarımda kan adına...
Büyük ihtimallerle boğuşuyorum kendimi arıyorum...
Bulucakmiş gibi...
Ama O Benim En İyi Arkadaşım..
Gitmek dediğin şey, sen bir tren ya da bir otobüs camından dışarı bakarken bir kaç ev bir kaç ağaç ve bir kaç elektrik direğinin kalkıp yürümesi değil mi ? Bir kaç ağaç yürüyor yanım sıra. Bir ev yürüyor. Balkonunda bir kadın sabah güneşine karşı bebeğini emziriyor. Sol omzundan bebeğin beline kadar uzanan bir yazma örtmüş. Biz yazma deriz ince
Bu dünyada kendi damarlarımda dolaşan yabancı kimyasallardan daha çok düşündüğüm bir şey var. Açın kapıları, pencereleri açın, sokakları boşaltın, koşmak istiyorum. Ciğerlerim yırtılıp, vücudumdaki bütün kan ciğerlerime dolup beni soluksuz bırakıncaya kadar çığlıklar atmak istiyorum. Ben birini seviyordum. Daha yüksek sesle, ben birini sevdim. Daha da yüksek sesle, herkes duysun. Hastalıklı beynim, migrenim, kısa boylu ağrılarım, beslediğim hayaletlerim, konuştuğum sardunyalarım, kitaplarım okunmayı bekleyen şiirlerim, bitmek bilmeyen hissim… Biri var bu dünyada, düşündüğüm, merak ettiğim, narsistik krizlerimin es geçtiği bir kadın var bu dünyada. Değerli bir şey var. Biraz daha "morfin". Daha fazla anlatmak istiyorum. Sabahlamak istiyorum. Saç tellerinin yerini ezberlemek istiyorum. Nefes alışını kaçırmak kıyamet gibi bir düşünce, uzağım, uzaktayım. Hiçbir kimyasalın yokluğu böylesine gırtlağımı acıtmıyor. Yerimde duramıyorum. Uyumak istemiyorum. Saatlerce izlemek istiyorum. Hastalıklı yanlarım, iltihaplı ruhum, deli gibi kanayan yaralarım… iyileştiğimi hissediyorum. Ritmik çalan bir keman gibi, sallanan bir sandalye gibi, dönen bir dünya gibi… tuhaf semptomlarla sedyede çaresizce yatan hasta gibi… ne anlattığımı bilmiyorum. Ne kadar vazgeçerse insan, o kadar özgürlüğe yaklaşırmış. Zor oldu. Kaç kez taş bastım göğsümün ortasına, kaç kez tepindim öfkeden. Geçiyor yavaşta olsa geçiyor..
#99236053
Ocak ayı hikaye etkinliği kapsamında yazılmıştır.
# 10 #
Bir yerlere yetişir gibi, gökten aceleyle düşen su damlaları... Yere sertçe çakılışları küçük bir sel oluşturmuş, akıyorlar beraberce. Gökyüzü yeni kararmış, mesai saatleri yeni bitmiş. Yüksek binaların arasındaki sokaklardan, caddelerden sular
“Ne kadar ürkek ceylan varsa Asya çöllerinde
Domaniç Yaylası’nda ne kadar dizginsiz at
Başlıyorlar kılcal damarlarımda koşmaya
Sıcak solukları yalarken anlımı
Toynaklarını hissediyorum alyuvarlarımda”
Dilaver Cebeci
gittiğim yolu ters düz eden kitaptan aklımda kalan tek bir şey yok. fakat tüm ruhuyla damarlarımda gezindiğini hissediyorum.
Kaygı Üzerine
kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum, her şeyi yetiştirmeye çalışmanın yorgunluğu var üzerimde. belki de kemmiyete bu kadar önem vermemeliyim bunu biliyorum ama elimde değil yapamıyorum. sürekli sınavdaymışım gibi hissediyorum, yargılanacağımı ve her an sanık kürsüsüne çıkarılacağımı hissediyorum.. ahh ne yorucu şey bu durum. beni anlamak
Şimdi yeniden inanmak istiyorum
Ve karalamak sevda üstüne yeni sözler
Işığınla savurmak ve dağıtmak kara yalnızlıklarımı
Bir daha tekrarlamak yeniden
Mertçe ve korkusuzca sevgilerimi
Bir kere daha düşmek aynı kuyulara
Bir kere daha kaybolmak o düşülen kuyularda
İlkin küçük bir tohumken yeşermek ellerinde
Ve sonra boy vermek
sevda adına filiz olmak
Sonra yerleşmek ve yurt etmek,
Koşmak ve sevda türküleri söylemek
Gönlünün sevda yeşili kırlarında...
Hissediyorum geziyorsun damarlarımda
Çılgınca ve durmaksızın bir çocuk gibi
Hissediyorum beni bu sefer sen öldüreceksin ...