Sefalet içinde, mutlu anları hatırlamaktan daha büyük acı olamaz insan için.
Sayfa 103Kitabı okuyor
Şiir söylemek öyle sanırız ki her şeyi anlatmak değil, anlatılmayanı bize duyurmak, bir vuruşta içimizde birçok titreşimler meydana getirebilmektir. Eğer böyle ise Dante bu alanda rakipsizdir.
Sayfa 59Kitabı okuyor
Dante’nin düşlediği Cehennem’de insanları cezaya çarptıran Tanrı değildir. Aslında zaten ceza diye bir şey yoktur, ceza dediğimiz şey bir tercih konusudur. Günahkarlar tüm kurtuluş kapıları ardına kadar önlerinde açık dururken Araf’a veya Cennet’e gitmek istememişler, acı çekilen yeri, yani Cehennem’i tercih etmişlerdir. Kullarından işledikleri günaha karşı öç alan Tanrı değildir. Günahkar kullar bağışlayıcı olan Tanrı’ya sığınmaktan kaçınmışlar, bir başka deyişle kendi kendilerini cezaya çarptırmışlardır.
Sayfa 39Kitabı okuyor
Olağanüstü zamanların büyük dehaları yaratmasa bile harekete geçirdiği, olgunlaştırdığı bir gerçektir.
Sayfa 36Kitabı okuyor
Dedim ki: "Üstadım, peki bu ıstırap,
Nihai hükümden sonra ne olacak,
Artacak mı, zeval mi bulacak, yoksa aynı mı kalacak?"
Şöyle cevapladı: "İlmini hatırla dediği ne,
Bir şey ne kadar mükemmelse,
O kadar fazladır ıstırap da zevk de
Sayfa 73Kitabı okuyor
Rehberim dedi ki bana: "Bir daha kıyam etmeyecek,
Ta ki borusunu üfleyip melek,
Günahkârların korkusu olan Yargıç gelene dek;
O gün herkes kendi kederli kabrini görecek,
Ete kemiğe bürünüp yeniden, eski suretini giyecek,
Ve ebediyen yankılanacak hükmünü dinleyecek."
Sayfa 72Kitabı okuyor
Yoktur daha büyük acı,
Hatırlamaktan bu sefil makamımızda geçmiş mutlu zamanları
Sayfa 65Kitabı okuyor
Soylu bir kalbi hemen zapt eder sevgi,
Mahrum kaldığım güzel bedendir bende köklenmesinin müsebbibi,
Ki elimden alınış şekli hâlâ yaralar beni.
Sevgi ki azat etmez sevmekten sevgiliyi,
Onun güzelliğiyle çekti raptetti beni,
Ve hâlâ terk etmedi gördüğün gibi.
Sevgi, götürdü ikimizi birlikte ölüme
Sayfa 64Kitabı okuyor
Öğrendim maruz kalanlar bu işkenceye,
Mahkûmlar günah işlediklerinden bedenleriyle,
Akıllarını köle etmişler şehvetin hükmüne.
Soğuk mevsimde sığırcıkların kanatları,
Nasıl geniş ve kalabalık saflara dizerse onları
Rüzgâr da hizaya sokuyordu böyle mücrim ruhları;
Savurup bir sağa bir sola, bir aşağı bir yukarı.
Yoktu teselli verecek umutları,
Dinlenemeyecekler asla ve azalmayacak acıları.
Sayfa 60Kitabı okuyor
İyice bak şu kılıç tutana elinde,
Efendileri gibi yürüyor üçünün önünde.
Homeros'tur o şairlerin kâmili,
Hicivci Horatius diğeri,
Üçüncüsü Ovidius, Lucanus ise en sondan geleni.
Benimle paylaştığından bu ruhların hepsi,
O unvanı bağrılan az evveli,
Beni onurlandırıyor ne mutlu ki.
Sayfa 52Kitabı okuyor
Ölmeyi umut edemeyenler bulunur burada,
Kör hayatları en süfli vasıfta,
Öyle ki haset ederler cümle başka yazgıya.
Kalmaz dünyada hiç şanları,
Hem adalet hem merhamet hakir görür onları
Sayfa 45Kitabı okuyor
"Üstadım" dedim, "Nedir bu duyduğum uğultu,
Kim bu insanlar böylesine kahreden acıları?"
Cevapladı: "Bu perişan hayatı,
Durmaksızın sürdüren bu ruhlar acınası,
Ne yerilecek ne övülecek ömürler yaşamışlardı.
Şimdi birliktelerdir o korkak meleklerle,
Hani ne isyankâr ne vefakâr olup Rablerine,
Sadece bir köşeye çekilen o taife.
Sayfa 43Kitabı okuyor
Her türlü tereddütten kurtulmalı burada;
Korkuların cümlesi ermeli hitama.
Sana daha önce bahsettiğim yere ulaştık çünkü,
Kendin göreceksin bahsettiğim o sefilleri,
Aklın gayesi olan İyi'yi yitirenleri.
Sayfa 41Kitabı okuyor
Aptal koyunlar gibi değil insanlar gibi davranın.
"Gir, göğsümden içeri, nefes al bende."