Bir insan bütün dünyayı kazanıp kendi ruhunu kaybederse ne kazancı olur?"
Dostoyevski’nin dediği gibi, “İnsan, her şeye alışan bir yaratıktır.”
“Canımı acıtanlar oldu, hayatımla oynayanlar,
Rüyalarıma inanmayanlar, zora gelip de bırakanlar..”
insan aldıklarıyla , çektikleriyle , yaşadıklarıyla deneyimli olur , gürültülü tepkileri zamanla tepkisizliğe bırakır ..
dinginleşir , alışır insan ..
“Otobüsün camına yaslanan,
Dışarıya bakmayı seyreden hüzünbazlardık..”
“Daha büyük acılara hazırlanıyordum hep,
Sevdiklerimi kaybetmem benim içimde nasırlaşmış bir kabuktu, çoğu sadece kabuk olarak kaldı..”
“Bir tutam delilikti benimkisi,
Tüm yaşanmışlıklara inat..”
Hangi sevgi sözcüğünü söylesek yalnızlıktı...
.
Bazı şeylerin hata olup olmadığını öğrenmenin tek yolu o hatayı yapmaktı.
.
Değişmedim, büyüdüm...
Büyümemde, delirmemde, yalnızlığımda emeği geçen herkesin gözlerinden öperim.
Ve gitmek
Daima bir cevaptır bu dünyaya...
.
Herkese bakarken renkli olmak, ama kendi içinde siyahı yaşamak.
.
Bir tutam delilikti benimkisi,
tüm yaşanmışlıklara inat..