Yalnız kaldığımda;
Güneş doğmayı ihmal etmedi,
İşe gidip geldim.
Hasta oldum, iyileştim.
Üzüldüm, güldüm.
Yani senin haddin olmadan beni kıyaslaman gibi yapmadı Allah.
O benden vazgeçmedi.
Yemeğimi, suyumu verdi ve beni sevdi.
Ben de Onu sevdim.
Allah'ın vazgeçmeden rahmet verdiği birine hoşgörü göstermek değil miydi bizim dinimiz?