On dörd əsr əvvəl, yinə bir böylə gecəydi,
Qövmdən, ayın on dördü, bir öksüz çıxıverdi!
lakin, o nə hüsrandı ki hissetmədi gözlər;
Kaç bin sənədir, halbuki, bəkləşmədələrdi!
Nerdən görəcəklər? Görəməzlərdi təbii:
Bir kərrə, zühur ettiyi çöl ən sapa yerdi;
Bir kərrə də, ma'murəi dünya, o zamanlar,
Böhranlar içindəydi, bugündən də betərdi.
Sırtlanları geçmişdi bəşər yırtıcılıqda;
Dişsiz mi bir insan, onu qardaşları yerdi!
Fəvza bütün afaqını sarmıştı zəminin,
Salqındı, bugün şərqi yıxan, təfriqa dərdi.
Derkən, büyümüş, qırxına gəlmişdi ki öksüz,
Başlarda gəzən qanlı ayaqlar suya ərdi!
Bir nəfhada insanlığı qurtardı o mə'sum.
Bir həmlədə Qeysərləri, Kisraları sərdi!
Aczin ki, əzilməkdi bütün haqqı, verildi;
Zulmün ki, zəval ağlına gəlməzdi, gəbərdi!
Aləmlərə rəhmətdi, əvət, şer'i mübini;
Şəhbalını ədi istəyənin yurduna gərdi.
Dünya nəyə sahibsə, onun vergisidir həp;
Mədyun Ona cəmiyyəti, mədyun Ona fərdi.
Mədyundur O mə'suma bütün bir bəşəriyyət...
Ya Rəbb, bizi məhşərdə bu iqrar ilə həşret.
Məmməd Akif