Sabitlenmiş gönderi
İnsanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığıyla besliyor. Anlasana, herkes birbirinin katili. Ama sorsan, herkes Çobanyıldızı, herkes incitildi, herkes aldatıldı. Peki o zaman inciten kim, kim kırdı bunca insanı ?
Belki de söndüreyim derken onu en çok ben yaktım.
Ben hayatın hayalini kurmakla avundum, sense bizzat yaşadın.
Okur Takip Önerileri
Kendimi terk edemeyince, hiç değilse başka hayatlarda soluklanabileceğim hayaller kurdum.
Zaten sabit duramayan aklı hepten yerinden oynamıştı.
Sen hep gidecek bir yerin olmayışından, daha doğrusu gidecek cesareti bulamamaktan yakındın; ama bil ki asıl dönecek bir yerinin olmaması fecidir, çaresizliklerin en beteridir.
Bazen düşünüyorum da sanki nereye gidersem gideyim senin kaderinden kaçamıyorum.
Garip şey, seninle birbirimizden uzakta ve birbirinden farklı görünen hayatlarımızda hep benzer meselelerle uğraşmışız.
Nasıl hayattaki en büyük korkum yarımlıksa, en büyük ihtiyacım da biriyle tamamlanmaktı.
Oysa yer bir kere ayaklar altından kayınca, insan bunu unutmayı beceremiyor.
Keşke budalanın teki olsaydın diyorum. Belki o zaman mutlu olmayı becerirdin.
Bugün ayıpladığımız kabahat nasıl yarın birdenbire alkışladığımız bir erdem haline gelebilirdi?
En mutlu anlarında dahi, yüzünde karanlık gölgeler oynaşıyordu. Yüzü yüzüme benziyordu.
Şu insanlar ne tuhaf, evvela birbirlerini yaralarlar, sonra şifa versin diye türlü nebattan medet umarlar.
"Düştüğü bu dikenli bahçeden, ancak nefessiz kalırsa kurtulur insan."