Sabitlenmiş gönderi
İnsanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığıyla besliyor. Anlasana, herkes birbirinin katili. Ama sorsan, herkes Çobanyıldızı, herkes incitildi, herkes aldatıldı. Peki o zaman inciten kim, kim kırdı bunca insanı ?
Zifiri karanlık gecede birdenbire uyanıp da tamamen yalnız olduklarını hisseden korkmuş çocukların duyduğu cinsten bir acı...
Okur Takip Önerileri
Hayat bizden öncekilerin çıkardığı bir hırkadan başka bir şey değildi. Biz giyecektik, bizden sonrakiler giyecekti. Birbirimizin terini koklayacaktık. Birbirimizin ayıbını, günahını ve sevabını taşıyacaktık.
İnsan ne bilsin, kendini tek sanır; kanını yalnız akıtmaya, yarasını yalnız sarmaya, sancısını bir başına çekmeye çalışırdı. Halbuki bir başkasının içini açsa, bir görse orayı, yalnız olmadığını anlayacaktı.
Bil ki ne ilkiz ne de son olacağız seninle. Bütün hikayeler bir gün biter, sakın üzülme.
Uçacağım ya da minik bir peri tozu gibi uçuşacağım. Bakalım...
Yok vardan az acıtır.
Bize vaat edilmiş bir yarın yok ki, elbet bitecek bu işkence.
Ne vakit içine bırakıldığımız korkunç yarıklardan kurtulmaya çalışsak, her defasında daha da derinlere batmadık mı?
Ne dünyaymış be Behiye, yaşamalara doyamadın!
Mümkün olmayacağını biliyordu ama hayali bile iyi geldi, denemeye değerdi.