"Önemli olan gerçekten sadece detaylardır."
Jung, bütün kültürlerde, insanın "benliğini" gerçekleştirmeye meyli olduğunu düşünüyordu.
Freud için dinin ve kültürün kökü ilkel cinayette, daha doğrusu ilk baba cinayetinde bulunuyordu. Freud'e göre, Allah, kovduğu çocukları tarafından öldürülen babanın yüceltilmesinden başka bir şey değildi.
Genel bir tarzda denebilir ki her mitoloji bir şeyin nasıl varlık şekline geldiğini izah etmektedir.
Psikanalistler ve bir kaç heyecanlı amatörler hariç, "Totem ve Tabu"da takdim edilen teoriyi ilim dünyası kabul etmemiştir.
Nietzsche’nin "Tanrının ölümünü" ilan etmesi olayı, Musevî-Hıristiyan batı dünyası için yeni bir olaydı. Ancak, "Tanrının ölümü" olayı dinler tarihi için çok eskiydi. Şu farkla ki, "Yüce Tanrının" yok olması, aşağı olmakla birlikte, daha canlı ve daha dinamik bir Tanrılar panteonuna yol açmıştır.
Hiçbir normal insan, sadece bilinçli, rasyonel faaliyeti ile sınırlandırılamaz.
Freud'un aksine Jung, "dini tecrübenin bir anlamı ve hedefi" olduğuna inanarak bundan redüksiyonist bir açıklama ile kurtulunamayacağını biliyordu.
Anlamlı bir dünya, kutsalın tezahürü olarak adlandırabileceğimiz diyalektik bir sürecin sonucudur.
Guaranilere göre, insanlık ve yeryüzü yaşamaktan, çalışmaktan yorulmuş; bunun İçin istirahatı (cenneti) arzu etmektedir.
Sayfa 153 - literatürk academiaKitabı okudu
Gerçekten, insan için, kendi varlık şeklinin bilincinde olması ve dünyadaki varlığını üstlenmesi bir dinî tecrübe meydana getirir.
Başkalarının hayatını tanımak "izafiyetçiliğe" veya resmî kültürel dünyanın tahribine götürmektedir.
Hayatın ve tabiatın kutsal karakterini yeniden keşfetme, zaruri olarak paganizme veya putperestliğe bir dönüşü göstermez.