Sanrılar kuyusunda asılı kalmış bir ruhu oynar bedenimin en ince noktası
Mahzun ve sert bakışlarını üstüme dikerken bile gülümser
Başkalaşmayı başkalarından öğrenmiş olsa gerek
Bana bile yabancı bu aralar
Farklı gözlerle bakmayı farklı gözlerden bakmak ile karıştırmış muhtemelen
Yusufu andıran bir yüzü ve gözleri var
Kuyuda kalmanın ne demek
Sanmak büyük yanılgı...
Onlarca kitap okudum, tek bir paragrafta takılı kaldım.....
Diyordu ki;
"Ben seni kendim gibi sandım..."
Yüreğimde bir burukluk....
Onu görür görmez tanıdım
Önce ki yaşamlarımda kaç kez
buluştuğum aşina bir yüzdü...
Martılara ekmek parçaları atıyordu
çok yalnız gibiydi....
Yüreğimde tuhaf bir burukluk vardı,
her defasında yarım kalmış olmalıydık...
Sessizce yanında durdum ve
“ben de burayı çok severim..." dedim
Evet huzur veriyor...
İçimden bir his bu kez ayrılmayacağız diyordu....
“ Bu huzuru birlikte yaşamaya ne dersiniz:) "
Bana eşlik etmenizden mutluluk duyarım:) "
“Kalbim sizinle olacak ebedi..."
Hanife Çıta - Nisan
ANNEYİ ÖLDÜRMEK SURETİYLE KARISINA DERS VERMEK
Qingshan komününde dört kişilik bir aile yaşıyordu: Anne Wang, oğul Wang, karısı Tarçın Çiçeği ve küçük oğulları.
Bay Wang, bölgenin tarım makineleri fabrikasında çalışıyordu. Anne Wang ile gelini Tarçın çiçeği arasındaki ilişkiler, havadaki pozitif ve negatif elektrik yükleri arasındaki ilişkiye benziyordu.
Bir araya geldiklerinde şimşekler
Mescid- i Aksa' yı gördüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu
Varıp eşiğine alnımı koydum
Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu
Gözlerim yollarda bekler dururum
Nerde kardeşlerim diyordu bir ses
İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin
Bir Kaç Naçizane Tavsiye
Ben ne istediğini bilen, ne istemediğini gizlemeyen ve benden istenilene de kendi nezdimde red veya onay verebilen bir kadınım. Benim tutarsız, Aklından, kalbinden ve ağzından ne çıktığı belli olmayan, saygısız ve toksik hiç bir sevgiye, ilişkiye, arkadaşlığa, dostluğa, insanı ilişkiye ihtiyacım yok olamazda. Kıymet vermeyi de öğrendim kıymet
Öncelikle merhabalar ben bugün yeni bir karar aldım ve bu kararı anlatmak istiyorum öncelikle bize ne diyebilirsiniz anlıyorum ama benim tek içimdeki her şeyi yazıp hiç tanımadığım insanların okuyup belki de bir nebze olsa beni anladığını düşündüğüm tek yer burası. Ben kendimi bu birkaç aydır çok kötü hissediyorum yani belki de yaşadıklarımın payı
Dünya Adil Bir Yer Değil
Bugün dünyadaki 35. yılım, doğum günüm. Cahit Sıtkı’nın deyişiyle: “Yolun yarısı”. Bu zamana kadar yaşadıklarımdan, şahit olduğum binlerce hayat hikâyesinden, kendimce okuduğum kitaplardan, dinlediğim müziklerden, izlediğim filmlerden bir terapist olarak şunları öğrendim:
İnsan nisyanla malüldür ve fena halde hüzne, hüsrana mahkûmdur. Her hal
Hiç de estetik olmayan görsellerle karşınızdayım. Taşınıyoruz.
İlk kitaplardan başladım. Zaman içinde bir hayli kitap toplamışız evimize. Elime aldığım her kitap bir milisaniyeliğine de olsa beni başka bir ana götürüyor.
Annemin genç kızlığında İsmet Özel’e, Rasim Özdenören’e imzalattığı neredeyse o her yeri çizili kitaplar. Annemin ben 10
Bir emperyalist yalan "Ermeni kırımı" iftirası 1921-1923'te, 100 yıl önce çöktü.
Şöyle ki:
1915'te I.Dünya Savaşı başlarında Rus Çarlığı himayesinde Türkleri arkadan vuran Ermeni çetelerinin saldırıları sonunda Ermeniler tehcir edildi.Tehcir sırasında yaşanan ölümleri "soykırım" diye adlandırmak yüzleşme değil
Dostoyevski diyordu ya hani:
"Önce biraz ağladılar, sonra alıştılar. Aşağılık insanoğlu her şeye alışır." Diye.
İyi ki alışıyoruz.
Kudüs
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu
Varıp eşiğine alnımı koydum
Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu
Gözlerim yollarda bekler dururum
Nerde kardeşlerim diyordu bir ses
İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin
"Öyle hırslanıyordu ki kendine büyük sözler veriyordu. Onun için artık başarmaktan başka çaresi kalmamıştı. Normal bir yaşam artık ona göre değildi. Alelade birisi olmayı bundan böyle kendisine bir zul sayıyordu. Belki şimdilerde dışarıdan öyle görünüyordu. Belki de öyleydi. Lakin önemli olan bundan sonrasıydı. Kendinde bu iştiyakı buluyordu.