İlke
@dogaizitas
Écrire, c'est dessiner une porte sur un mur infranchissable, et puis l'ouvrir.
Yazmak, aşılması imkansız bir duvara kapı çizmek ve sonra o kapıyı açmaktır.
18 okur puanı
Kasım 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bir kitabı okumaya başladı
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
“… anlaşılmanın dehşeti ve arzusu arasında, itiraf etme ihtiyacı ve karşı konulamaz bir yalan söyleme güdüsü arasında sıkışmış halde bükülüp kıvranıyor.”
“Artık ne mutlu ne de mutsuzum.
Her şey geçip gidiyor.
Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde ‘insan’ dünyasında tek gerçek şey bu.
Her şey geçip gidiyor.
Bu yıl yirmi yedi yaşına gireceğim. Saçlarım beyazladı diye insanlar genelde kırkımı geçtiğimi sanıyor.”
“Babamın öldüğünü öğrendikten sonra son dayanağım da çökmüştü. Babam artık yoktu. İçimden bir anlığına bile ayrılmayan rahatlatıcı ve baskın varlığı artık yoktu. Acı duyma yetimi bile kaybetmiştim.”
“Artık oradan çıksam da deli olarak damgalanacaktım.
Hayır.
Deli değil. Bir sakat.
Arızalı bir insan.
Artık tam anlamıyla insanlığımı yitirmiştim.”
“Tanrı’ya soruyorum. Direnmemek suç mu?”
“Ölmek istiyorum. Şimdi her zamankinden daha çok ölmek istiyorum. Artık dönüş yok.
Yapabileceğim bir şey yok. Hiçbir şey yardımcı olamaz. Utançlarımın üstüne daha fazla utanç ekleyebilirim sadece. Bisiklete binme ve orman şelaleleri hayalleri bana göre değil. Bana düşen, her zamankinden daha şiddetli ıstırap çekmek için bir pis, aşağılık suçu diğerinin üstüne koymak. Ölmek istiyorum. Ölmek zorundayım. Hayatın kendisi tüm suçların kaynağı.”
“Ben insanların tavsiyelerine pek kulak asmazdım. İnsanları hayal kırıklığına uğratmak zorunda olduğum gibi tuhaf bir düşünceye kendimi ikna etmeyi bir şekilde başarmıştım. Biri bana para uzatıp, ‘Aslında harcamamalısın ama seni biliyoruz, o yüzden muhtemelen yine de harcarsın.’ dese, parayı harcamam gerektiğini, onları hayal kırıklığına uğratmanın benim görevim olduğunu hissederdim ve hemen dışarı fırlar son kuruşa kadar harcardım.”
“Acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler.”
“Kadınların olmadığı bir yere gitmek istiyorum.”
“O herkese güvenir. İnsanlardan nasıl şüphe duyulur bilmez. Trajedi de burada yatıyor.
Tanrı’ya soruyorum. Güvenmek bir suç mudur?”
“O gece saçlarım ağarmaya başladı. Her şeye olan güvenimi kaybettim. Herkesten şüpheleniyordum. Dünyanın işleyişindeki tüm umut, sempati ya da neşe kavramlarına sonsuza kadar yabancılaştım. Bu gerçekten hayatımda belirleyici bir andı. Sanki kafam yarılıp açıldı ve o andan itibaren insanlarla kurduğum herhangi bir etkileşim, o yaranın acımasına neden oldu.”