Bir kısım insanın tükenmez ihtiyacını temin etmek için, şüphe yok ki başka bir kısım aç kaldı...
Önümüzü kolay, bol gelen şeyler, bizi ahlaksızlığa götürüyor, muhakkak! Her bulduğumuz şeyden sonra, daha iyisini bekleriz..
Hiç sönmem, sanırdım.bulutta düğün var deseler, tırmanıp çıkmak isterdim; meğerse insan nasıl da kendinden geçermiş!...
Köylüyü nasıl sevmemeli? Yaşama derdi, kavgası içinde şiirlerini, zevklerini kaybetseler de insanlık tarafları yaşıyor ..
Arslan yatan yere ben köpek bağlayamam!...
Gençlerde müthiş bir nazlanış vardır. Köyden kaçmak için her çareye başvurulur. Sanki köy üvey evlat.
Sayfa 62 - TimaşKitabı okudu
- Bir ideal uğrunda insan nelere katlanamaz, dedim. Bir filozof, galiba Sokrates:
"Bir ideal sahibi olan bedbahttır; fakat ona sahip olmayan daha ziyade bedbahttır." der.
Sayfa 44 - TimaşKitabı okudu
Araba kırlara doğru açıldıkça hep o manzara.
Kadın erkek, köylü çalışıyor. Oraya alacakaranlıkta gitmiştir. Eve gün battıktan sonra dönecektir. O da şimdi, başakların arasında bağdaş kurmuş, kuru ekmeğini yiyor; ama gönlü ne kadar rahat!
Eyvah! Köy bu kadar mı ruhundan kaybetmiş?
Sayfa 65Kitabı okudu
Bu , ne kadar insanlardan uzak bir adam!
Sayfa 43Kitabı okudu
Belki ömründe gülmemiş, karanlık, buruşuk bir surat.
Sayfa 39Kitabı okudu
“Bu mavi gök altında, bu yeşil yer üstünde herkesin rahatça doyarak yaşamaya hakkı varken, bu pek mümkünken; neden bir yanda dökülüp taşan sofralar ve neden öbür yanda bir kuru ekmek bile bulamayanlar?”
“Bir ömrün sonunda verilecek bir hesabı olmamak, insanlığın karşısında açık alınla çıkabilmek ne eşsiz mutluluk...”
"Yurda bir şey vermeyenlerin yurttan bir şey almaya ne hakları var? Bu bahçenin dalları, yolunmaktan artık tükendi..."
Ey Domaniç kadını, nerede yaşayıp nerede öldüğünü hala öğrenemediğim büyük kadın! sen de bunlardan biriydin. insanların yüzünü kızartan çirkinliklerden, vicdan azaplarından uzak yaşadın. şu bir avuç torağından başka bir köşesini tanımadığın vatan uğruna ne sonsuz azaplar çektin. bir tanecik yavrunu elinle yerlere serdin. "onu kandıranlar kabahatli." demedin, affetmedin. çünkü vatan senin gözünde en kıymetli şeydi! o tertemiz dağlar başında, tertemiz duygularla geçen hayatın, her sevgiden üstün olarak yalnız vatan, millet sevgisi taşımıştı
Sayfa 72