Bıkkınlığıma yazıyorum bu geceyi
ağır paslı bir tren ölüsü çöküyor şehrin yayalığına
küçük küçük birikiyoruz kendimize,
Oysa henüz masum olabilmek lazım,
yanlışlık ve yalnızlıklar kadar..
tutamıyorum artık seni damarlarımda,
seni ve bu kenti.
oysa mavi siren seslerinde bir ağıt gibiyim neşesiz,
kömür tozuna yaşlanmış ellerle,
paslı ve bir
Uzun bir aradan sonra kitaplarıma dönüyorum.Özlemişim.
Bu yılın sonuna kadar 1k kitaplığım beş yüz kitap olacak.
Arkadaşlar önerinizi almak istiyorum. Lise öğrencisiyim ve derslerime konsantre olamıyorum. Odaklanma problemim var, hocalarımın gözünün içine bakıyorum, iyi dinlemeye çalışıyorum ama bir bakıyorum konu akıp gitmiş ben dalmışım. Üstelik farkında bile olmuyorum, boş boş dalıyorum. En beteri de unutkanlık, istesem de istemesem de, günlük hayatımda her şeyi unutuveriyorum. Çocukluk anılarımı, bazen kitapları, yeni tanıştığım arkadaşlarımın isimlerini unutuyorum. Arkadaşlarımla konuşurken aklıma başka şeyler geliyor, başka konuları düşünüyorum ama sonra arkadaşımın konuşmalarına geri dönüyorum, hatta cevap veriyorum. Psikoloğa ya da psikatriste gitmeyi düşünüyorum ama internette yazılanlar hoş değil.
Psikiyatristler için fazla dinlemez, ilaç verir, yollar diyorlar, psikologlar için eğer özel değilse çok yardımcı olmaz diyorlar. Sizce nasıl bir yol izlemeliyim?
Bu gece kitap okumakla, türkü dinleme arasinda kaldim galiba.. :)
10 sayfa okuyup, arsivimi karistirip 1-2 türkü dinleyip tekrar kitaba dönüyorum :).
Acayip bir durum. Eminim benzer seyleri sizde yasiyorsunuzdur.
Yaz aylarinda daha cok kitap okuyabiliyorum.
Havalar sogudukca... Daha az..
Bu aralar yine tuhaf tuhaf seyler yapip, kitap okumaya vakit ayiramiyorum.
Oysa okumak istedigim o kadar kitap var ki... :)
Neyse icimden geceni buraya yazayim dedim.. Ama..
Rahatsizlik verdiysem affola :)
Iyi geceler..
OĞLUM 12 YIL UYUDUKTAN SONRA UYANDI...
Bir gün çok sinirlendi. Yine kendini balkondan atmak istedi. Zor ikna edebildik. Akşam oldu, onu uyuyor zannettim. Babasıyla ne yapacağımızı konuşurken bir ara "oğlumuzu olmazsa bağlayalım" diye ağlayarak anlatıyordum ki birden yatağından doğrulup sadece bana bakarak, "yazıklar olsun size,
Kitaplarımı almak için her zaman gittiğim evrensel kitap evine yine gittim. Baktım oğuz Atayın tutunamayanlar romanı cok pahalı bu işi daha ucuza halledebilmek umuduyla olgunlara gittim. Sonra hayatımda ilk defa bir patlama sesi duydum. Ardından polis helikopteri sesi. Bomba olduğunu anladıktan sonra eve dönebileceğim en güvenli yolu düşündüm. Ardından ben yaşıyorum diye babamı aradım. Eve dönüyorum merak etme diye. annemi aradım çünkü o haberlerde görse daha panik olurdu. Tam telefonla konuşurken bir ses daha geldi insanlar üstüme doğru gelerek "canlı bomba vaaar" gerisi bağrış çığrış... Tabi bu bağrış çığrışları telefonun hattının karşısındaki annemde duydu. Suru psikolojisine uyarak insanların kaçtığı yöne doğru kaçtım. 10 kusur kisi ilk gördüğümüz apartmana daldık kimse birbirini tanımıyor, muhtemelen hepside öğrenci. Titreyerek çıktım o apartmandan, hayatımda yaşadığım en buyuk korkulardan biriydi. Bu olaydan yarim saat sonra annemle tekrar konuşabildik. Deli gibi ağlıyor... Bu sebepledir ki. Bugün bu olayı bana yaşatan, ciddi anlamda anamı ağlatan zihniyet. Bugünü ben hiç unutmayacağım ve buna sebep olanları affetmeyeceğim...
işte yine yaptım
her on yılda bir
böyle bir tane beceririm
bir tür ayaklı mucize, tenim
bir nazi lamba siperliği kadar parlak,
sağ ayağım